9 Οκτ 2010
ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ...
Τόσα χρόνια τώρα...
Τόσα χρόνια τώρα
κι εκείνο το σημάδι
από το πρώτο σου φιλί
- θυμάσαι; -
δεν λέει να σβήσει...
Τόσα χρόνια τώρα
κι εκείνο το φεγγάρι
που μας παρακολουθούσε
ανάμεσα
στα φύλλα της συκιάς
- θυμάσαι; -
δεν λέει να χαθεί...
Τόσα χρόνια τώρα
κι εκείνη η ανθοδέσμη
με τα εικοσιδύο
κατακόκκινα
τριαντάφυλλα
- θυμάσαι; -
δεν λέει να μαραθεί...
Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου
Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
Θα ήθελα να εκφράσω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Ανδρέα για την ανάρτηση ενός ακόμη ποιήματός μου.
Όσο για το τραγούδι του Γιώργου Χατζηνάσιου, τι να πω...
Πραγματικά, είναι το πιο αγαπημένο μου!
Με αφορμή αυτό το ποίημα-ήδη γνωστό και αγαπημένο από την ποιητική συλλογή "Θυμάσαι;"- μπορούμε, νομίζω, ανεπιφύλακτα να πούμε ότι η ποιήτρια Γιόλα Παπαδοπούλου-Αργυροπούλου στρέφεται αποκλειστικά στο θέμα του έρωτα. Είναι, δηλαδή, ερωτική ποιήτρια κατεξοχήν.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποια σκέψη, που είχε διατυπώσει η Κική Δημουλά σε μια συνέντευξή της ("Στα άκρα"): πως η διάρκεια του έρωτα είναι πολύ μικρή, το πολύ 3 μήνες, κι αυτό όταν οι ερωτευμένοι δεν έχουν την δυνατότητα να βλέπονται συχνά...
Κατ' αρχάς, αυτή η σκέψη μού είχε φανεί υπερβολική και μη αναταποκρινόμενη στην πραγματικότητα. Έπειτα, όμως, συλλογίστηκα πως η "μεγάλη" αυτή ποιήτρια - φιλόσοφος είχε εκφράσει, όπως τόσες και τόσες φορές, μια βαθύτατη αλήθεια.
Ο έρωτας μοιάζει με ένα αστραπόβροντο, που δεν διαρκεί παρά ελάχιστα...
Μόνον η αγάπη, η ιδανική αυτή κατάληξη (αν υπάρξει) του έρωτα που καταλαγιάζει, έχει διάρκεια!
Το συγκεκριμένο ποίημα είναι εμπνευσμένο από μια τέτοια αγάπη...
Άλλωστε, το μαρτυρεί -νομίζω- ο ίδιος ο τίτλος, που επαναλαμβάνεται και ως πρώτος στίχος και των τριών στροφών...
Φιλικά, Γιόλα.
Ευχαριστώ την ποιήτρια, καθηγήτρια κυρία Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου, για την τόσο εύστοχη παρατήρηση με την παραπομπή στον λόγο της Κικής Δημουλά.
Ας μου επιτραπεί όμως να επιμείνω στο αρχικό μου σχόλιο, καθώς η ποίηση εκφράζει ακριβώς αυτό το στιγμιαίο "αστραπόβροντο". Στέκομαι πιότερο στην επανερχόμενη φράση κλειδί ολόκληρης της συλλογής που δεν είναι άλλη από την ερωτηματική λέξη "θυμάσαι;" ως αναφορά, αναστοχασμό αυτής της αστραπιαίας σεισμικής δόνησης, του έρωτα. Αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ την ποίηση της Γ. Α.-Π. ερωτική. Τούτο βέβαια δεν σημαίνει πως δεν θίγει και μάλιστα εκτεταμένα το μεγάλο, σπουδαίο και δύσκολο θέμα της αγάπης.
Στη γλώσσα μας έχουμε την τύχη να έχουμε τούτες τις δύο λέξεις "αγάπη-έρως", όμως σε άλλες γλώσσες δεν υπάρχει αυτή η σαφής, ωστόσο ιδιαίτερα λεπτή, διάκριση.
Θα χρειαζόταν χρόνος και μελέτη για να φωτιστεί αυτό το σημείο στην ποίηση της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου. Σε ένα δεύτερο επίπεδο ίσως ανιχνεύαμε ένα ιδιώνυμο στοβίλισμα μεταξύ έρωτα και αγάπης, με πεδίο αναφοράς το παιγνίδι της μνήμης.
Γιόλα μου, εγώ σ ευχαριστώ που μου έστειλες τη ποιτική σου συλλογή και μου δίνεις την ευκαιρία να αναρτήσω ποιήματα σου.
Η ποιητική συλλογή της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου «Θυμάσαι;» περιλαμβάνει 37 ποιήματα, 37 ποιητικές ερωτικές στιγμές βγαλμένες από τη ψυχή της. «Ταξιδεύουμε στις θάλασσες της ζωής με πυξίδα τη μοίρα…» γράφει η ίδια
στην αρχή της συλλογής, καλώντας μας να συνταξιδέψουμε μαζί της
σ αυτή την ποιητική ιστορία της έγγαμης ζωής της όπου με λυρισμό περιγράφει
αυτές τις σημαντικές στιγμές της. Στιγμές που είναι γεμάτες από έρωτα κι αγάπη
και ξεκινώντας «Μια νύχτα καλοκαιριού στο σπίτι της Μαρίας» ξετυλίγει αυτές τις στιγμές που «Τόσα χρόνια τώρα/κι εκείνο το σημάδι/από το πρώτο σου φιλί / θυμάσαι;/ δεν λέει να σβήσει…» Είναι στιγμές απλές, καθημερινές, στο σπίτι τους, η γέννηση των παιδιών, διάφορα ταξίδια , στιγμές που ο καθένας μας έζησε ή θα ζήσει.
Και καταλήγει να «διαψεύσει θριαμβευτικά/ την πιο ανόητη και αναληθή διαπίστωση/
ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα»
Η ζωή μας είναι γεμάτη από στιγμές όμορφες αλλά και δυσάρεστες. Σημασία έχει
στον τελικό απολογισμό, οι ευχάριστες στιγμές να είναι περισσότερες και σημαντικότερες. Κι η Γιόλα στη συλλογή της θυμάται και μιλά για τριάντα εφτά
όμορφες ποιητικές ερωτικές στιγμές.
Όσο για τον χαρακτηρισμό του Νυκτερινού ότι τα ποιήματα της συλλογής εντάσσονται στην ερωτική ποίηση δεν θα διαφωνήσω. Θα αναφέρω μόνο μια άποψη ,που κάπου διάβασα, του Φερνάντο Πεσσόα που λέει ότι ένα ερωτικό ποίημα για να δημιουργηθεί χρειάζεται δύο προϋποθέσεις
-Επειδή ο ποιητής είναι πολύ ερωτευμένος .
-Επειδή ο ποιητής είναι πάρα πολύ ερωτευμένος με την ποίηση
Ανδρέα μου,
Η αλήθεια είναι πως έχω ακούσει πολλές γνώμες και κριτικές για την ποιητική αυτή συλλογή.
Όμως, το δικό σου κείμενο (και μιλώ ειλικρινέστατα) ομολογώ ότι κατέγραψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την "αλήθεια μου". Λες, και μ' έναν τρόπο συνοπτικότατο, καταγράφτηκαν οι σκέψεις και οι παλμοί της ψυχής μου.
Επίσης, προσυπογράφω την αναφερθείσα άποψη του Πεσσόα, γράφοντας με δικά μου λόγια πως ο πολύ ερωτευμένος δεν μπορεί παρά να είναι ερωτευμένος και με την ποίηση, κι ας μην το γνωρίζει ή κι ας μην το πιστεύει...
Μιά στιγμή-μιά ζωή ''αποθηκευμένη'' σ' ένα ρήμα...
προσαρμοσμένη σ' όλα τα πρόσωπα, σ' όλους τους χρόνους και τις εγκλίσεις: θυμάσαι, θυμάμαι, θυμήσου, θα θυμάσαι?.......
Κι ο έρωτας λατρεύει, να θυμάται....
να βουτάει, χωρίς σωσίβιο, σε πελάγη αναμνήσεων και ν' ανασύρει αυτές, που τρέφουν τις ανάγκες του....
να τυλίγεται στο χάδι τους, ή να παραδίνεται στα ραπίσματά τους....
να φλέγεται απ' το πάθος τους, ή να παγώνει απ' την ερημιά τους.....
Κλειδώνει τις θύμησες και φυλακίζεται απ' αυτές.....
άλλοτε θεριεύει κι άλλοτε μαραζώνει σ' αυτή τη φυλακή.....
άλλοτε ασφυκτιά απο χαρά κι άλλοτε απο πόνο.....
Ο έρωτας ζή ή πεθαίνει, απο διαφορετική αιτία για τον καθένα.
Δέν υπάρχουν συνταγές κι οι αφορισμοί είναι, κατα το μάλλον ή ήττον, για φλυαρία....
Όσο υπάρχει ζωή, θα υπάρχει ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΟ και το ερώτημα:τί σκοτώνει τόν έρωτα?
Ακόμα κι η ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ, ο κατ' εξοχήν δολοφόνος του έρωτα, καμμιά φορά υποχωρεί άτακτα μπροστά στις ...εξαιρέσεις....
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ-ΑΓΓΙΓΜΑ ΕΡΩΤΙΚΟ.....
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ, Ή ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ....
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ-ΑΓΓΙΓΜΑ,
ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ .....ΣΥΝΑΝΤΗΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!!!!!!!!.........
ΩΣ ΛΑΤΡΙΣ ΤΟΥ ''Θ Υ Μ Α Σ Α Ι ??''
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!.....
"ΥΠΑΤΙΑ" μου,
Εγώ σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την παρουσία σου, και γι' αυτό το σχόλιο - χείμαρρο των σκέψεων και των συναισθημάτων σου...
Δεν χρειάζεται κανείς να διαβάσει πολλά, για να καταλάβει την ευαισθησία και τον πλούτο της ψυχής του άλλου...
Φιλικά.
Γιόλα.
Το πιο σημαντικό για μένα είναι ο εσωτερικός ρυθμός,η σωστή χρήση της επανάληψης στο συγκεκριμένο ποίημα και εν τέλει η δημιουργία της ποιητικής ατμόσφαιρας που μεταδίδει την συγκινημένη μνήμη που είναι όμως έντονο βιωμα στο διηνεκές.
Γιάννη,
Σ' ευχαριστώ για την επισήμανση του "εσωτερικού ρυθμού", αλλά και για την εν γένει κριτική σου...
Δημοσίευση σχολίου