16 Δεκ 2010
ΠΑΡΑΔΟΣΗ
ΠΑΡΑΔΟΣΗ
0 χρόνος κυλά αργά, βασανιστικά
Οι ίδιες φράσεις επαναλαμβάνονται διαρκώς
Τα πρόσωπα γύρω μου δεν εναλλάσσονται
Η ομίχλη με κυκλώνει
Η ψυχή έχει αφήσει το σώμα προ πολλού
Το κορμί εξαϋλώνεται σταδιακά
Αναμνήσεις δεν υπάρχουν
Ο κύκλος ολοκληρώθηκε.
Ν.Γ.ΛΥΚΟΜΗΤΡΟΣ
Από τη Συλλογή
«Ιχνηλάτες του τέλους» (2010)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Ο Ν.Γ.Λυκομήτρος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και σπούδασε Αγγλική φιλολογία και έκανε μεταπτυχιακό στη Μετάφραση-μεταφρασεολογία.
Οι Ιχνηλάτες του τ΄λους είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή, ενώ έχει γράψει ένα θεατρικό έργο κσι διηγήματα. Τον ευχαριστώ θερμά που μου έστειλε τη συλλογή΄του.
Εκφράζω τα συγχαρητήριά μου στον κ. Λυκομήτρο για την "Παράδοσή" του. Είναι το πρώτο ποίημά του που διαβάζω, και ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ.
Μου άρεσε ιδιαίτερα ο λιτός αλλά μεστός νοημάτων τρόπος γραφής του, όπως και η χρήση του ενεστώτα, που κυριαρχεί στο ποίημα, προσδίνοντάς του μια ξεχωριστή ζωντάνια και γλαφυρότητα.
Ο καταληκτικός στίχος, με τις τρεις μόνον λέξεις -και κυρίως με τον πολυσύλλαβο αόριστο "ολοκληρώθηκε", κορυφώνει το αίσθημα της θλίψης που αποπνέει ολόκληρο το ποίημα.
Υπογράμμισα τον κεντρικό στίχο "Η ομίχλη με κυκλώνει", που κατά τη γνώμη μου εμπεριέχει το νοηματικό βάρος όλης της γραφής...
Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια τον κύριο Καρακόκκινο για τη δημοσίευση και να τον ενημερώσω ότι είναι ο πρώτος που επέλεξε να αναρτήσει το συγκεκριμένο ποίημα από τη συλλογή.
Ευχαριστώ και την κυρία Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου για τα καλά της λόγια και για τα εύστοχα σχόλιά της. Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα ποιήματά μου μπορείτε να επισκεφτείτε το ιστολόγιό μου (http://www.the-sound-of-loss.blogspot.com/).
Δεν υπαρχει Κύκλος, μάτια μου....
σπειροειδές είναι το μονοπάτι
και εμεις περνάμε από τα Ίδια σημεία,
μα κατά έναν ελιγμό μετατοπισμενοι...
φιλια......στροβιλίσματος...
Με χαρά αναρτώ τα ποιήματα του κ. Λυκομήτρου γιατί η συλλογή του μου άρεσε. Θα προσπαθήσω μια επιλογή που θα δώσει την εικόνα της ποίησης ενός νέου ανθρώπου που βιώνει σήμερα, όπως όλα τα νέα παιδιά, την αβέβαιότητα που χαράζει τα όνειρα τους μονάχα με θλίψη.
Το σχόλιο της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου με βρίσκει συμφωνο.
Και η Κάκια πολύ σωστα παρατηρεί ότι περνάμε από τα ίδια σημεία όπως και ο ποιητής που αναφέρει για "ίδιες φράσεις επαναλαμβανομενες". Κι ομίχλη μας κυκλώνει και μας κρύβει το γαλάζιο τ ουρανού. Κι αυτό που χρειάζεται είναι η αντίδραση για να καθαρίσει η ομίχλη.
Μήπως, όμως, κάποιες φορές, η αντίδραση (η όποια αντίδραση) μπορεί αντί να "καθαρίσει" να συσσωρεύσει τελικά πυκνότερη ομίχλη;
Δημοσίευση σχολίου