Σήκωσες ξανά ψηλά
το κεφάλι της Μέδουσας.
Ωραίος σαν κατακτητής.
Οδυνηρός σαν στρατιώτης.
Στο άλλο χέρι κρατούσες
το σπαθί.
Σταγόνες αίμα έτρεχαν.
Σε κοίταξε.
Δεν τρόμαξε.
Μονάχα έσκυψε,
τον τράχηλό της το λευκό
προσφέροντας,
θυσία στο βωμό σου...
Διάβασα επανειλημμένα την "Λαιμητόμο", και ειλικρινά ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για ένα πραγματικά υπέροχο ποίημα, θα έλεγα "συγκλονιστικό" και για την γραφή και για το νόημά του. Το θεωρώ ως ένα ιδιαίτερα δυνατό ποίημα, το οποίο -δεν το κρύβω- με παρέπεμψε νοηματικά, από την πρώτη κιόλας ανάγνωσή του, στον αθάνατο χώρο της αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Άννα, συγχαρητήρια!
1 σχόλιο:
Διάβασα επανειλημμένα την "Λαιμητόμο", και ειλικρινά ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για ένα πραγματικά υπέροχο ποίημα, θα έλεγα "συγκλονιστικό" και για την γραφή και για το νόημά του.
Το θεωρώ ως ένα ιδιαίτερα δυνατό ποίημα, το οποίο -δεν το κρύβω- με παρέπεμψε νοηματικά, από την πρώτη κιόλας ανάγνωσή του, στον αθάνατο χώρο της αρχαιοελληνικής τραγωδίας.
Άννα, συγχαρητήρια!
Δημοσίευση σχολίου