Χανόμαστε
μέσα στην αναγκαία σιωπή της υπέρβασης
σβήνουμε
μέσα στον απόηχο της έκρηξής μας
μετράμε
το μπόι του έρωτα με το μήκος της φλόγας
που φούντωσε στο απρόσμενο της στιγμής
κι αποκαμωμένες
οι ανάσες σμίγουν σε αέναο αγκάλιασμα.
Μια τόσο όμορφη έκπληξη η ανάρτηση αυτού του ποιήματος του Ανδρέα, όμοια με τον ανέφελο και ηλιόλουστο αττικό ουρανό, που σήμερα θυμίζει Άνοιξη! Οι "Απόηχοι" είναι ένα κυριολεκτικά εξαιρετικό ποίημα, η συντομία του οποίου είναι πράγματι αντίστροφα ανάλογη με την ποιότητά του. Μέσα σε 9 μόνον στίχους συμπυκνώντονται τόσα νοήματα, με μια γραφή θαυμάσια μέσα στην λιτότητα και την περιεκτικότητά της! Υπογράμμισα τα ρ. "χανόμαστε", "σβήνουμε" και "μετράμε", τόσο εύστοχα επιλεγμένα. Ανείπωτα δυνατή η "αναγκαία σιωπή της υπέρβασης". Εντυπωσιασικός με την έντασή του ο στίχος "το μπόι του έρωτα με το μήκος της φλόγας", και βέβαια εξαίσιο το καταληκτικό δίστιχο: "κι αποκαμωμένες / οι ανάσες σμίγουν σε αέναο αγκάλιασμα". Πιστεύω πως το ποίημα αυτό αποτελεί μία από τις "ιερότερες" ποιητικές στιγμές του Ανδρέα, στον οποίο και εκφράζω από καρδιάς τα συγχαρητήριά και τον βαθύτατο θαυμασμό μου...
Υ.Γ. Όσο για το συνοδευτικό τραγούδι, τι να πω; Ό,τι καλύτερο για να "συνοδεύει" αυτό το ποίημα... Λες και γράφτηκε, για να κατακλύσει από χρώματα και μελωδίες όλους τους στίχους των "Απόηχων", ιδιαίτερα αυτό το μαγικό, καταληκτικό δίστιχο...
Χανόμαστε μέσα στο χωνευτήρι του χρόνου σβήνουμε μέσα στην μακρινή γραμμή του ''ορίζοντα'' μετράμε το μπόι του πόνου με το μήκος της λάβας, απο την εφιαλτική καλντέρα της φυγής. Κι αποκαμωμένος ο έρωτας ξεψυχά στην αγκαλιά της μοναξιάς, που ΔΕΝ διάλεξε...
4 σχόλια:
Μια τόσο όμορφη έκπληξη η ανάρτηση αυτού του ποιήματος του Ανδρέα, όμοια με τον ανέφελο και ηλιόλουστο αττικό ουρανό, που σήμερα θυμίζει Άνοιξη!
Οι "Απόηχοι" είναι ένα κυριολεκτικά εξαιρετικό ποίημα, η συντομία του οποίου είναι πράγματι αντίστροφα ανάλογη με την ποιότητά του. Μέσα σε 9 μόνον στίχους συμπυκνώντονται τόσα νοήματα, με μια γραφή θαυμάσια μέσα στην λιτότητα και την περιεκτικότητά της! Υπογράμμισα τα ρ. "χανόμαστε", "σβήνουμε" και "μετράμε", τόσο εύστοχα επιλεγμένα. Ανείπωτα δυνατή η "αναγκαία σιωπή της υπέρβασης". Εντυπωσιασικός με την έντασή του ο στίχος "το μπόι του έρωτα με το μήκος της φλόγας", και βέβαια εξαίσιο το καταληκτικό δίστιχο: "κι αποκαμωμένες / οι ανάσες σμίγουν σε αέναο αγκάλιασμα".
Πιστεύω πως το ποίημα αυτό αποτελεί μία από τις "ιερότερες" ποιητικές στιγμές του Ανδρέα, στον οποίο και εκφράζω από καρδιάς τα συγχαρητήριά και τον βαθύτατο θαυμασμό μου...
Υ.Γ.
Όσο για το συνοδευτικό τραγούδι, τι να πω; Ό,τι καλύτερο για να "συνοδεύει" αυτό το ποίημα...
Λες και γράφτηκε, για να κατακλύσει από χρώματα και μελωδίες όλους τους στίχους των "Απόηχων", ιδιαίτερα αυτό το μαγικό, καταληκτικό δίστιχο...
Γιόλα, σ ευχαριστώ για τα καλά σου λογια.
Χανόμαστε
μέσα στο χωνευτήρι του χρόνου
σβήνουμε
μέσα στην μακρινή γραμμή του ''ορίζοντα''
μετράμε
το μπόι του πόνου
με το μήκος της λάβας,
απο την εφιαλτική καλντέρα
της φυγής.
Κι αποκαμωμένος ο έρωτας
ξεψυχά στην αγκαλιά της μοναξιάς,
που ΔΕΝ διάλεξε...
ΚΑΛΗΜΕΡΑ..(με νυχτερινές αποχρώσεις).....
Δημοσίευση σχολίου