Τώρα ή ποτέ

Γι' ακόμη μια φορά,
μονάχη του ασύλου μου σιωπή
με συντροφεύει.
Πίσω απο την κλειστή θύρα
έμειναν οι καταιγίδες και
οι αστραπές μου.
Τίποτα δεν απέμεινε πια΄
μονάχ' ένα μικρό ρυάκι
μιας καστανόχρωμης πηγής
και το αντίο.
Αντίο στο παρελθόν
που με πόνο αντίκριζα.
Αντίο στο παρόν
που γυρισμό δεν έχει.
Αντίο στο μέλλον
που δε θα βιώσω.
Και μετά κραυγές
θολές οι σκέψεις του μυαλού,
σκοτεινές,τρομακτικές.
Αυτές κάνουν τ' αυτιά να βουίζουν
και την ανάσα να σπαρταράει.
Και μετά, το ψυχρό φτερούγισμα
μιας ουράς χελιδονιού,
γυαλιστερής, άπονης.
Αρνούμενη να παλέψω,
ηττήθηκα μόνη
απ' τα χαστούκια της ζωής.

Ή τώρα ή ποτέ.

Ξάφνου, λευκές λουρίδες γης
σκίστηκαν
κι εκεί που δεν υπήρχαν,
ποτάμια σχηματίστηκαν΄
και φούσκωνε ολοένα το υγρό,
θάλασσες, πελάγη γινόταν.
Να σε καλά, χελιδονιού ουρίτσα
η ψύχρα σου τον πόνο απάλυνε;
Κι η ανάσα σκούραινε,
η γη έτρεμε, ο κόσμος μαύριζε
και τελευταία η κάρα μου
υποταγής υπόκλιση πληρώνει
για όλα όσ' αγόρασε διπλά...

Ναι, θα μπορούσε να ταν κι έτσι.

Γι' άλλη μια φορά λοιπόν,
το άσυλό μου σώπαζε,
οι καταιγίδες μούγκριζαν απ' έξω,
το "χελιδονάκι" φτεροκοπούσε.
Όλα ξεχωριστά κι όλα μαζί
ξανάρχιζαν το βήχα τους,
μα εγώ στην αρρώστια τους
δεν υπεκύψα.
Αντίς γι' αυτό,
το βλέμμα μου ίσιαξα,
το κορμί σ' Ανατολή κατεύθυνα,
το αίμα μου ξύπνησα
μ' ανάσες βροντερές.
Σώπασε τώρα, χελιδονάκι,
βγαίνω ν'αντιμετωπίσω
τις καταιγίδες και τις αστραπές μου,
όπως μόνο εγώ μπορώ,
όπως μόνο εγώ ξέρω να μάχομαι.
Ή τώρα ή ποτέ.


"Ο,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό"

Ερμιόνη

Τους στίχους τους είδα στο Ανεμολόγιο και μου άρεσαν, όπως μου άρεσαν γενικότερα οι στίχοι της Ερμιόνης. Είναι νέο άτομο και εύχομαι να έχει μιά πορεία αξιόλογη στα μονοπάτια της ποίησης.

ΚΑΛΟΔΕΧΤΟ ΟΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ

Δεν καθορίσεται, ψυχή μου
η επιθυμία
Σε ορίζει

Δεν κατακτιέται ο στοχασμός
Σε κυριεύει

Δεν γνωρίζεις τη καρδούλα σου
αγάπη μου
Εκείνη είναι που σε ξέρει

Δεν κερδίζεται η ζωή
Είμαστε ήδη νικημένοι

Ούτε η δημιουργία γίνεται
Μόνο γεννιέται
Όταν στη μήτρα της αγάπης
η γνώση κυοφορηθεί

Γιούλη Κουγιά

Η Γιούλη μου έστειλε αυτές τις μέρες δυό ποιητικές της συλλογές της.
" Ημερολόγιο σε Φόντο Παραμυθιού " και " Με γεμάτη φαρέτρα "
Και στις δυό συλλογές η Γιούλη απλώνει όλη την ευαισθησία της ψυχής της σε διαδρομές καρδιάς.

ΣΤΑΛΑ ΔΡΟΣΙΑΣ

Στολίστηκαν οι λεμονιές
μ’ αχτίδες ήλιου.

Στο κίτρινο
και στο βαθύ γαλάζιο
το πέρας τ’ ουρανού.

Μια στάλα δροσιά
έπλυνε τα χείλη μας

κι ύστερα
τα τραγούδια των πουλιών
συγχώρεσαν τον Έρωτα
γι αυτό του το κοκκίνισμα
στα μάγουλα.


Έλα,
μαζί θα σκεπαστούμε Χαραυγή..



Mαρία Nικολάου

http://anthikokkina.blogspot.com/

Μιά στάλα από τα όμορφα ποιήματα της Μαρίας

ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Θέλω απόψε
μέσα στο φως του φεγγαριού
να ξεπλύνω τη ψυχή μου
από ψεύτικα χαμόγελα
από ακάλυπτες υποσχέσεις
που με πλημμυρίζουν।

Θέλω απόψε
να ταξιδέψεις μέσα μου
και να αναταράξεις
τα κύματα των αισθήσεων μου
όσων έμειναν καθάριες
από τη μανία του καιρού

Θέλω απόψε
να χαθώ στη διαδρομή
του δικού μου φεγγαριού
και για λίγες στιγμές μονάχα
γυμνός κι ελεύθερος
να κολυμπήσω στην αλήθεια

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΕΝΔΟΦΛΕΒΙΩΝ ΥΓΡΩΝ

Μετρώ τον χρόνο
με σταγόνες ενδοφλέβιων υγρών
Σε διαδρομές αργές
οι ώρες χάνονται μέσα σε στάσιμο αίμα.
Τα δακρυσμένα μάτια σου
δεν φτάνουν να ξεπλύνουν τη λύπη
που 'φραξε τα μονοπάτια της καρδιάς।
Κάποιες στιγμές χαμογελάς
στην ελπίδα.

Μετρώ τη ζωή
με σταγόνες ενδοφλέβιων υγρών
Απέναντι ο ρόγχος του τέλους
τρυπάει κάθε μόριο ζωής
αναζητώντας διέξοδο.
Μια εκπνοή, η στερνή,
κι η ψυχή αλλάζει διαδρομή.
Κι εμείς μετράμε το δικό μας χρόνο
μέσα σε αδιέξοδες διαδρομές.

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΔΕΝ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΠΙΑ

" Ο παράδεισος ας περιμενει "
Μερυλ

Σε μιά στροφή του χρόνου
συνάντησα σήμερα
τ απομηνάρια του παράδεισου μου.
Βρήκα τη πόρτα του κλειστή
κιτρινισμένη από αφροντισιά
και τα παντζούρια ξεφτυσμένα πια
μόλις που θύμιζαν το χρώμα τους
ένα πράσινο βαθύ.
Ο δρόμος γεμάτος από άγνωστες πατημασιές
έσβυσαν με βία τα δικά μας βήματα
Κύταξα να βρώ πρόσωπα και χαμόγελα
μάτια αθώα παιδικά
μα όλα είχανε κρυφτεί
πίσω από τη σκοτεινή σκιά της βίας.
Κι η αυλή του σχολιού βουβή από φωνές
πάγωσε τη χαρά του Ορέστη
όταν συνάντησε την Ιφιγένεια.
Άπλωσα τη ψυχή μου παντού
να βρω ένα σημάδι του παράδεισου μου.
Βρήκα μονάχα όνειρα ξεφτυσμένα
σαν τα παράθυρα.
Εκείνο το πράσινο βαθύ χάθηκε
στις στροφές του χρόνου
θυμίζοντας μου πως
ο παράδεισος μου δεν με περιμένει
πια

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Διαδρομές Σεπτεμβρη
με λάμψεις χρυσαφιές
του χαμόγελου σου
κι ανταύγιες μαβιές
των μαλλιών σου
να ερωτοτροπούν
με τις ακτίνες τις στερνές
του ήλιου
γεννώντας προσδοκίες
φθινοπωρινές
κι αφίνοντας υπαινιγμούς
για επερχόμενες στιγμές.
Διαδρομές Σεπτέμβρη
μέσα σε μιά συνουσία
χρωμάτων
και σμίξιμο συναισθημάτων

ΜΙΛΩ

Μιλώ και ταξιδεύω
σε μονοπάτια απάτητα
και εικόνες πρωτόγνωρες
Μιλω κι αφινω τα ονειρα μου
να απλωθούν στους γαλαξίες
και στα λειβάδια των αστεριών
Μιλώ και τα λόγια μου
δραπετευουν από μίσχους λουλουδιών
κι από πράσινα φύλλα λεμονιάς
Μιλώ κι οι μέρες κυλάνε
σ΄ένα ποτάμι ατέλειωτο ζωής
ξέχειλο από αναπάντητα ερωτήματα
Μιλώ αναζητώντας
χαμόγελα μέσα στις λέξεις
και αιωρούμενα κρυμμένα λόγια

ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ

Οι νύχτες του Ιούλη
ζεστές κι αστρόφεγγες
έγιναν ξάφνου λαμπερές
μέσα από τις λέξεις σου
μέσα από τα λόγια σου
Ήρθανε αθόρυβα
σαν ακτίνες φεγγαριού
λέξεις απλές καθημερινές
γεμάτες απ' την ομορφιά
του απρόσμενου

Σαν τη πνοή των κυμάτων
ήρθε μες το καταμεσήμερο
η φωνή σου η γλυκιά
κι άνετη μες τη σιγουριά της
σμίχτηκε με τη δική μου
Ένα χαμόγελο άρχισε
να γράφεται δειλά δειλά
ανάμεσα σε λέξεις κι ομιλίες
κι έγιναν ξάφνου μοναδικές
οι νύχτες του Ιούλη

ΦΑΙΔΡΑ (Σχεδίασμα 2 )

Αναζητάς μια δικαιολογία
για τις πράξεις σου
Ένα άλλοθι
για την άνευ όρων παράδοση
Μα ξέρε το
Η αλήθεια δεν είσαι εσύ
που ξεφορτώνεις
-σακί με άχρηστα-
το χθες σου
Όλα ήταν εξαρχής χαμένα
Τιμή και δόξα
Μεγαλεία που δεν εγνώρισα
Τι ναι τάχα το αίμα και η γονική
κληρονομιά του
Κούφιες παλαιικές λέξεις
κι ο Μινώταυρος μια ακίδα –επιτέλους!-
παρελθοντική
Έπρεπε να βγει
κι ας μάτωνε
Παριστάνεις τη γενναία
μα είσαι μόνο η δειλή
Καβάλα σε όνειρα πλάνα
Εγκαταλείπεις τη μάχη
κόβοντας του σχοινιού σου την
άκρια και ξεχνάς
Αυτό το θαλασσένιο κάστρο
σε χρειάζεται
Δεν μπορώ να μένω σε μάχες
λαθεμένες
Δέσμιες του αίματος είμαστε
Θέλω να λυτρωθώ με νέο άγγιγμα
Πηγαίνεις άοπλη στο χαμό σου
Ας χαθώ σε ό,τι εγώ επιλέξω
Προδίδοντας τα μυστικά της γενιάς σου;
Καιρός για καινούριους δρόμους αδερφή
Με τι τίμημα;
Με όποιο

Μερυλ
http://anixneyontas.blogspot.com/