ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Πριν ένα χρόνο η Ελένη Μαυρογονάτου εξέδωσε τη πρώτη της ποιητική συλλογή
με τίτλο ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ όπου περιλαμβάνει ποιήματα που έγραψε τα τελευταία είκοσι χρόνια। Ελένη μου εύχομαι η πρώτη σου απόπειρα να εκδόσεις ποιήματα σου να έχει και συνέχεια γιατι πραγματικά οι στίχοι σου είναι πολύ όμορφοι, γεμάτοι συναίσθημα και για να χρησιμοποιήσω ένα στίχο σου "μοιάζουν έναστρα τα λόγια σου" ।
Απο τη " Μια μικρή μοβ ιστορία " παραθέτω ένα απόσπασμα।

Αντιτάσσομαι στο ψεύδος
των νυχτερινών
οργασμών που σβήνουν
πάνω σε χέρια
υγρά
αντιτάσσομαι
στο εφήμερο των στιγμών
στη ματαιότητα των λόγων
Κι ειπα
αφήσου στη λύπη
στα ταξίδια που κλειδώθηκαν
σε παλιούς
ναυτικούς χάρτες
μακριά θα σε πάρω
επαίτης του ψεύδους
των νυχτερινών οργασμών
της ματαιότητας

Ελένη Μαυρογόνατου
http://dreamers.pblogs.gr/

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΕΣ

Η αχλή του χαμόγελου
απλώθηκε
σε αστρόφεγγα μονοπάτια
ακουλουθώντας των σκιων
τα αδιέξοδα

Οι κτύποι της καρδιάς
σβύνουν
πνιγμένοι από την ένοχη σιωπή
μιας χαρακιάς του φεγγαριού
στη ψυχή

Ακροβατώντας σε μια αχτίνα
ανάμεσα
σε σπέρμα ζωής κατάλευκο
και μαύρο κενό θανάτου
αιωρείσαι

Μη κουραστεί απ το κενό
η ανάσα σου
δώσε ρυθμούς αμυντικούς
και δέσε τη ψυχή σου σε διαδρομές
πανσέληνες

ΜΝΗΜΗ ΙΟΥΛΗ 1974

Μας ξύπνησε το βουητό
αεροπλάνων πολεμικών
κι ήταν σαν τύμπανα πολέμου
που έφαιρναν την καταστροφή
που έφερναν τον θάνατο.
Ήταν το τίμημα βαρύ
της προδοσίας αδελφών
του παιγνιδιού των ισχυρών.
Μάννα φεύγω
Για το τόπο μας
Είναι δικός μας
Δεν θα μας το πάρουν.
Το κλάμα της
οι κραυγές της
σκεπαζαν τα βουητά
τα δάκρυα της έτρεχαν
ένα ποτάμι ορμητικό
σαν νά'θελε να πνίξει
τους εισβολείς.
Γιέ μου γιέ μου
που φευγεις
θα σε ξαναδώ;
Ναι μάννα μη με θρηνείς
θα σμίξουμε και πάλι.
Ύστερα σιωπή
Σκοτάδι.
Το παιγνίδι του πολέμου τέλειωσε
αφίνοντας πληγές, πόνο ,θάνατο
και μιά πατρίδα μοιρασμένη.
Τα χρόνια πέρασαν
ο πόνος έμεινε
κι εσύ μάννα έφυγες
με τον καημο
να ξαναπάς στο σπίτι μας.
Πάντα θυμάμαι την αγάπη σου
ήτανε πάνω απ'όλα
πάνω από τη ζωή σου.
Α.
Αφιερωμένο στη Μάννα μου
Αφειερωμένο στις Μάννες που έχασαν τα παιδιά τους το 74 στη Κύπρο.
Αφιερωμένο σε κάθε Μάννα που βλέπει το παιδί της να φεύγει σ΄ένα πόλεμο
και δεν ξέρει αν θα το ξαναδεί.
Η κραυγή της μάννας μου εκείνο τον Ιούλη του 74 στη Κύπρο είναι μονάχα μιά λεξη. ΕΙΡΗΝΗ

ΖΟΖΕΤ

Κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη η καινούργια ποιητική συλλογή της Κατερίνας Κατσίρη " Ζοζετ Αθώο Μαύρο"
Αυτή είναι η έκτη της ποιητική συλλογή και η Κατερίνα αφίνει τον αλληγορικό της λόγο να κυλίσει ανάλαφρα σπρώχνοντας τον αναγνώστη σε πρωτόγνωρα μονοπάτια ευαισθησίας।Παραθέτω ένα απόσπασμα από το ποίημα Ζοζέτ

ΙΙ
Θα πουλήσω μια διαμονή
στις καθημερινές συνήθειες
την πιο βαθιά εξορία
στων ημερών μου τη σάρκα

Θα φορέσω
και τ' άσπρο μου λινό
εκείνο που χαιδεύει την καρδιά
με δίχως δακτυλίδια
και θα κατέβω στα σταυροδρόμια του πλήθους
που επινόησα

Ξέρω πως η Ζοζετ
σιγανόφωνα θα με δεχτεί στα γεύματα
χωρίς να μου ζητά μια σάρκα αθωότερη
στο παιδικό μου πρόσωπο
το σφαγμένο
Όμοια και η ψυχή στο μάκρος του κορμιού της
γεμάτη μαστιγώματα παλιά
και υπογραφές από αγκώνες αρπαγμένους

Ω! Ναι θα κατέβω πολύ κοντά
ως την άσπρη μου στιγμή
και θα καθίσω στα χείλη μου απάνω
μια αστιγμή
και κανείς θάνατος της γεύσης της
δεν θα μπορεί να σπάσει

Κατερίνα μου, φίλη μου αγαπημένη, εύχομαι με τη καρδιά μου να είναι καλοτάξιδη η Ζοζέτ

ΛΟΙΠΟΝ;

Καλύπτεις τα φώτα της μοναξιάς
Αποφασιστικά
Λες είμαι με αγαπημένους
Λες ζω χαρούμενη ζωή
Τότε γιατί
Εκείνο το κομμάτι σου
Αιμορραγεί νοσταλγία
Για ότι αχνά θυμάται
Για ότι φοβάται
Για ότι δεν ξέρει
(πως θα ταν)
Το θέρος προ των πυλών
Οι αρμοί σου λύνονται
Ακουμπάς ένα χάδι
Σ’ ό,τι δεν έζησες
Έτσι κι αλλιώς μόνος θα περάσεις
Κι απόψε το δρόμο
Αντίπερα κανείς
Ως κι
Η ανάμνηση σ’ αρνιέται

ΜΕΡΥΛ
ΕΡΩΔΙΟΣ [http://anixneyontas.blogspot.com/]

ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

"Ακουμπάς ένα χάδι
Σ’ ό,τι δεν έζησες"
Μεριλ


Ένα ταξίδι
πέρα από τα σύνορα
των ονείρων
Εκεί που η ψυχή αφίνεται
να αιωρείται
ανάμεσα
σε ανεκπλήρωτες
επιθυμίες
δρόμων που
δεν περπατήθηκαν
και στιγμών που σβύστηκαν
από κόκκινη βροχή
Ένα ταξίδι
κι' ένα χάδι
σ' αυτά που δεν έζησες
Τ ' αγγίζεις
τα βουτάς στη καρδιά σου
κι αφίνεσαι στο μεθύσι
των συναισθημάτων

ΧΩΡΙΣ ΠΥΞΙΔΑ

Μέρες ζωγραφισμένες
με μαύρες πινελιές
κι' ο ήλιος θαμπός
σβύνει τις ακτίνες του
σε λυπημένες ορχιδέες.
Οι δείκτες του ρολογιού
στην ίδια πάντα διαδρομή
με βήματα αργά
αγκομαχούν να φτάσουν
στον πίνακα με μαύρο φόντο.
Μέρες χωρίς πυξίδα
σε άγνωστες διαδρομές
στη σκιά σκοτεινών ματιών
και αρπαχτικών ψυχοφάγων
έτοιμων να σε κατασπαράξουν.
Μέρες χωρις αύριο…

ΔΕΙΛΙΝΟ ΦΛΕΒΑΡΗ

Δειλινό χειμωνιάτικο
την ώρα που ο ήλιος
αφίνει τις τελευταίες ακτίνες
να χαιδέψου τα μαλλιά σου
να σμίξει τη λάμψη του
με το χαμόγελο σου
και το γαλάζιο της θάλασσας
αυτή την ώρα τη γαλήνια
όλη η ομορφιά μαζέυεται
μέσα στη ψυχή σου
Δειλινό χειμωνιάτικο
κι όλα τα χρώματα
μέσα στα μάτια σου
φέρνουν την άνοξη
τη πρώτη μέρα του Φλεβάρη

ΛΕΞΕΙΣ

Άπλωσα τα χέρια
και γέμισα τις χούφτες
με λέξεις που ανέμιζαν
μέσα σε χρυσίζουσες ανταύγιες
Όλες ήτανε δικές σου
κι' ήταν το βράδυ αυτό
ένα δικό μου βράδυ.
Έκλεισα τις λέξεις σου
σ' ανοιχτωσιά της καρδιάς μου
κι ύστερα τις βούτηξα
μέσα σε νότες μαγικές
ένα τραγούδι για να φτιάξω
να ομορφαίνει το ταξίδι μου
στο φως των αστεριών

ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Το φεγγάρι γυμνό
παίζει κρυφτό με τα σύννεφα.
Σαν τη γυναίκα που κρύβεται
πίσω από μιά κουρτίνα
γιά να μη δεις
την ομορφιά της γύμνιας της.
Κι εσύ
σαν θεά θαλασσινή
που γεννήθηκε απόψε
στ' ακρογιάλλι απέναντι
μέσα στα ερείπεια
της αρχαίας Ολύνθου.
σμίγεις τα μαλλιά σου
με κίτρινες αχτίνες
και μου χαμογελάς γυμνή
στο φως του φεγγαριου
και της αγάπης