Αναπολώ τις μέρες
που ανάμεσα σε στόχους
και στα ίδια τα καθημερινά
μιλούσαμε για ποίηση
για τον Καβάφη, τον Ελύτη
"...τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς..."
Κι οι αριθμοί που υστερούν
θα γίνουνε πάλι στόχοι.
Ο λόγος σου φωτιά
άναβε τις ψυχές και τις ζωντάνευε
Κι' όλοι, άντρες και γυναίκες,
μετρούσανε τη δύναμη τους
να φτάσουνε στο τέρμα
αυτό που ο λόγος σου
καθάριος και κυρίαρχος
άνοιγε τα μονοπάτια.
ακόμα κι όταν συναντούσε
" Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,"
Στόχοι και στίχοι
σμίγανε και γινότανε ένα χαμόγελο
Ο Ελύτης γιόμιζε άνοιξη
τους αριθμούς και τις καρδιές
σαν φτάναμε στο τέρμα
της κάθε μιάς διαδρομής.
" Οπόταν βρίσκονται στο τέλος όλοι να κρατούν στο χέρι
τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα."
Αναπολώ
την ομορφιά των ημερών
τόσο μοναδικών
που δεν μπορούνε πια
να ξαναγίνουν ίδιες.
1 σχόλιο:
Αντρέα μου εξαιρετικό το δέσιμο των ποιημάτων . Όμορφη και στρωμένη η γραφή σου ερωτική σαν μυστικό γράμμα αφημένο κάτω απ το μαξιλάρι.
Αγαπημένο το τέλος
Αναπολώ
την ομορφιά των ημερών
τόσο μοναδικών
που δεν μπορούνε πια
να ξαναγίνουν ίδιες
Φιλιά πολλά για ένα όμορφο βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου