10
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ταξιδεύοντας από την μιάν όχθη στην άλλη
Πάνω στην πλώρη ενός καραβιού
Μοιράζοντας κόκκινα γαρύφαλλα
Στους ναυαγισμένους
Ανακαλύπτοντας περίσσια θαύματα
Που δεν χάνονται
Ακόμα κι όταν κλείσουμε τα μάτια
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ακολουθώντας ένα ποτάμι όπου σμίγουν
Αίμα και φώς
Παίζοντας μια σάλπιγγα
Που συναδέλφωνε όλους τους ανθρώπους
Που έκανε να σωριαστούν οι τοίχοι
Και να γίνουν κίτρινη σκόνη
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ολομόναχοι σ' ένα κελλί
Κρυμμένοι άλλοτε σ' ένα σεντούκι
Κι άλλοτε πάλι στριμωγμένοι
Σε μια λουρίδα ήλιου
Που θα μπορούσε να τη σβήσει
Ακόμα και το χέρι
Ενός αδιάφορου επισκέπτη
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Εκεί όπου σήμερα ηγεμονεύει η σιωπή
Τραγουδώντας εύθυμα τραγούδια
Μαζεύοντας μ' ένα φτυάρι τα χιόνια
Μικραίνοντας με τη χαρά μας την απόσταση
Που χωρίζει τη γη από τον ουρανό.
Τάκης Βαρβιτσιώτης
Από τη συλλογή
Δέκα ποιήματα της οργής και του χρέους
μαζί με το Δοξαστικό της ελευθερίας (1986)
11 σχόλια:
Μπράβο, Ανδρέα!
Καλά έκανες κι έβαλες αυτό το ποίημα. Η σειρά αυτή αποτελείται από ωραιότατα ποιήματα, δείγμα πρωτίστως του ηθικού αναστήματος του Τάκη Βαρβιτσιώτη.
Απο τη μια φαίνεται το ηθικό ανάστημα του Τάκη Βαρβιτσιώτη. Από την άλλη, τα ποιήματα αυτά δείχνουν νομίζω το μεγαλείο της ποίησης στο δρόμο του ανθρώπου για "φως υπερούσιο". Είναι ποιήματα που αγγίζουν τις ανθρώπινες ψυχές και τους λένε
"Να θυμηθούνε πάλι την ομορφιά
Να ξαναφτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο
Από την αρχή "
Ναι, μεν αλλά... εννοώ ότι συμφωνούμε αλλά στη συγκεκριμένη συλλογή δεν προέχει το μεγαλείο της ποίησης αυτό καθεαυτό.
Τα σημεία που επισημαίνεις τα έχει αναφέρει και σε άλλα γραπτά του ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, όπως και πολλοί άλλοι ποιητές, Θεσσαλονικιοί και μη.
Αυτό που πρέπει να εξάρουμε με αφορμή τη συλλογή και το ποίημα που δημοσίευσες είναι το ήθος του Τάκη Βαρβιτσιώτη που αφιερώνει μια σειρά ποιημάτων στον Γιάννη Ρίτσο, με τον οποίο ιδεολογικά ποτέ δεν συνέπεσε. Όμως, ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, ως απόλυτα ακέραιος άνθρωπος έγραψε αυτά τα 10 ποιήματα ως «χρέος τιμής» στους μεγάλους αγωνιστές της χώρας, διάσημους και άσημους και έτσι δίνει ένα μάθημα αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης και υψηλού ήθους. Το ότι συμβαίνει ορισμένα από τα ποιήματα αυτά να είναι πολύ καλά είναι μία ακόμα ευτυχής σύμπτωση.
Πως μοιράζονται γαρύφαλλα κόκκινα
σε ναυαγούς και γίνονται σύμβολα;
Πως ποτάμια οργής σμίγουν
με αίμα και φως
και γίνονται οδοιπόροι;
Πως αντηχεί η σιωπή
και γράφει τραγούδια
πάνω στο χιόνι;
Έτσι όπως μικραίνει η απόσταση
σαν ο ήλιος πέφτει στη γη
και ζεσταίνει καρδιές
και ενώνει τα χέρια
το θαύμα απλώνεται
κι ότι γκρεμίστηκε...χτίζεται.
Καλό βράδυ Ανδρέα μου.
Δεν έχεις άδικο και δεν διαφωνούμε.
Το ήθος του Τάκη Βαρβιτσιώτη το θεωρώ δεδομένο και το ότι αφιερώνει τα 10 ποιήματα στον Ρίτσο και το Δοξαστικό της ελευθερίας στον Παντελή Πρεβελάκη σημαίνουν αυτά που ανάφερες.
Εγώ στάθηκα περισσότερο στα κάποια πολύ καλά ποιήματα, που και σ' αυτό συμφωνούμε,και κατα μιά συγκυρία διαβάζοντας το
"Να αποδιώξεις το βαθύ
Βαθύ σκοτάδι αυτού του κόσμου;"
η TV μιλούσε για δολοφονίες αμάχων στη Γάζα. Όπως και νάχει,ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι κατά τη ταπεινή μου γνώμη από τους σημαντικότερους ποιητές μας.
Σοφία σ' ευχαριστώ...
Καλό βράδυ
Σπουδαίοι ποιητές
σ' ένα φίλιο μπλογκ
Σ'έναν καιρό που όλοι στριμώχνονται να φανούν
ο διαχειριστής, αν και ποιητής κι ο ίδιος,
παραμερίζει δίδοντας χώρο σ' άλλες φωνές
Να σαι καλά Αντρέα
Την καλημέρα μου
Καλημέρα, Ανδρέα.
Πολύ όμορφο το ποίημα. Και το τελευταίο δίστιχο τόσο αισιόδοξο...
Καλημερα Μεριλ,
Είμαι απλά εραστής της ποίησης
Καλημέρα Maria Jose,
Aς ξεκινήσουμε αισιόδοξα
μήπως και φτάσουμε Δεκέμβρη
με πιό λίγες πίκρες
Αντιγράφω: "Μικραίνοντας με τη χαρά μας την απόσταση" Δεν έχω άλλα λόγια. Τα δικά μου είναι πολύ μικρά. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, Ανδρέα.
Πραγματικά πολύ ομορφο
Καλησπέρα Ανδρέα
Δημοσίευση σχολίου