5 Ιαν 2009

ΔΕΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

10
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ταξιδεύοντας από την μιάν όχθη στην άλλη
Πάνω στην πλώρη ενός καραβιού
Μοιράζοντας κόκκινα γαρύφαλλα
Στους ναυαγισμένους
Ανακαλύπτοντας περίσσια θαύματα
Που δεν χάνονται
Ακόμα κι όταν κλείσουμε τα μάτια
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ακολουθώντας ένα ποτάμι όπου σμίγουν
Αίμα και φώς
Παίζοντας μια σάλπιγγα
Που συναδέλφωνε όλους τους ανθρώπους
Που έκανε να σωριαστούν οι τοίχοι
Και να γίνουν κίτρινη σκόνη
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Ολομόναχοι σ' ένα κελλί
Κρυμμένοι άλλοτε σ' ένα σεντούκι
Κι άλλοτε πάλι στριμωγμένοι
Σε μια λουρίδα ήλιου
Που θα μπορούσε να τη σβήσει
Ακόμα και το χέρι
Ενός αδιάφορου επισκέπτη
Μάθαμε τον έρωτα και το θάνατο
Εκεί όπου σήμερα ηγεμονεύει η σιωπή
Τραγουδώντας εύθυμα τραγούδια
Μαζεύοντας μ' ένα φτυάρι τα χιόνια
Μικραίνοντας με τη χαρά μας την απόσταση
Που χωρίζει τη γη από τον ουρανό.

Τάκης Βαρβιτσιώτης

Από τη συλλογή
Δέκα ποιήματα της οργής και του χρέους
μαζί με το Δοξαστικό της ελευθερίας (1986)

11 σχόλια:

Vicky Papaprodromou είπε...

Μπράβο, Ανδρέα!

Καλά έκανες κι έβαλες αυτό το ποίημα. Η σειρά αυτή αποτελείται από ωραιότατα ποιήματα, δείγμα πρωτίστως του ηθικού αναστήματος του Τάκη Βαρβιτσιώτη.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Απο τη μια φαίνεται το ηθικό ανάστημα του Τάκη Βαρβιτσιώτη. Από την άλλη, τα ποιήματα αυτά δείχνουν νομίζω το μεγαλείο της ποίησης στο δρόμο του ανθρώπου για "φως υπερούσιο". Είναι ποιήματα που αγγίζουν τις ανθρώπινες ψυχές και τους λένε
"Να θυμηθούνε πάλι την ομορφιά
Να ξαναφτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο
Από την αρχή "

Vicky Papaprodromou είπε...

Ναι, μεν αλλά... εννοώ ότι συμφωνούμε αλλά στη συγκεκριμένη συλλογή δεν προέχει το μεγαλείο της ποίησης αυτό καθεαυτό.

Τα σημεία που επισημαίνεις τα έχει αναφέρει και σε άλλα γραπτά του ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, όπως και πολλοί άλλοι ποιητές, Θεσσαλονικιοί και μη.

Αυτό που πρέπει να εξάρουμε με αφορμή τη συλλογή και το ποίημα που δημοσίευσες είναι το ήθος του Τάκη Βαρβιτσιώτη που αφιερώνει μια σειρά ποιημάτων στον Γιάννη Ρίτσο, με τον οποίο ιδεολογικά ποτέ δεν συνέπεσε. Όμως, ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, ως απόλυτα ακέραιος άνθρωπος έγραψε αυτά τα 10 ποιήματα ως «χρέος τιμής» στους μεγάλους αγωνιστές της χώρας, διάσημους και άσημους και έτσι δίνει ένα μάθημα αξιοπρέπειας, δικαιοσύνης και υψηλού ήθους. Το ότι συμβαίνει ορισμένα από τα ποιήματα αυτά να είναι πολύ καλά είναι μία ακόμα ευτυχής σύμπτωση.

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Πως μοιράζονται γαρύφαλλα κόκκινα
σε ναυαγούς και γίνονται σύμβολα;
Πως ποτάμια οργής σμίγουν
με αίμα και φως
και γίνονται οδοιπόροι;
Πως αντηχεί η σιωπή
και γράφει τραγούδια
πάνω στο χιόνι;

Έτσι όπως μικραίνει η απόσταση
σαν ο ήλιος πέφτει στη γη
και ζεσταίνει καρδιές
και ενώνει τα χέρια
το θαύμα απλώνεται
κι ότι γκρεμίστηκε...χτίζεται.
Καλό βράδυ Ανδρέα μου.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Δεν έχεις άδικο και δεν διαφωνούμε.
Το ήθος του Τάκη Βαρβιτσιώτη το θεωρώ δεδομένο και το ότι αφιερώνει τα 10 ποιήματα στον Ρίτσο και το Δοξαστικό της ελευθερίας στον Παντελή Πρεβελάκη σημαίνουν αυτά που ανάφερες.
Εγώ στάθηκα περισσότερο στα κάποια πολύ καλά ποιήματα, που και σ' αυτό συμφωνούμε,και κατα μιά συγκυρία διαβάζοντας το
"Να αποδιώξεις το βαθύ
Βαθύ σκοτάδι αυτού του κόσμου;"
η TV μιλούσε για δολοφονίες αμάχων στη Γάζα. Όπως και νάχει,ο Τάκης Βαρβιτσιώτης είναι κατά τη ταπεινή μου γνώμη από τους σημαντικότερους ποιητές μας.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Σοφία σ' ευχαριστώ...
Καλό βράδυ

meril είπε...

Σπουδαίοι ποιητές
σ' ένα φίλιο μπλογκ
Σ'έναν καιρό που όλοι στριμώχνονται να φανούν
ο διαχειριστής, αν και ποιητής κι ο ίδιος,
παραμερίζει δίδοντας χώρο σ' άλλες φωνές

Να σαι καλά Αντρέα
Την καλημέρα μου

Μαρία Δριμή είπε...

Καλημέρα, Ανδρέα.
Πολύ όμορφο το ποίημα. Και το τελευταίο δίστιχο τόσο αισιόδοξο...

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Καλημερα Μεριλ,
Είμαι απλά εραστής της ποίησης

Καλημέρα Maria Jose,

Aς ξεκινήσουμε αισιόδοξα
μήπως και φτάσουμε Δεκέμβρη
με πιό λίγες πίκρες

Eulie Aeglie είπε...

Αντιγράφω: "Μικραίνοντας με τη χαρά μας την απόσταση" Δεν έχω άλλα λόγια. Τα δικά μου είναι πολύ μικρά. Να έχεις ένα όμορφο βράδυ, Ανδρέα.

Μαρια Νικολαου είπε...

Πραγματικά πολύ ομορφο

Καλησπέρα Ανδρέα