Τώρα που σώπασε η ψυχή
και μήτε ακούγεται λαλιά αηδονιού
πίσω απ’ τα δέντρα
Τώρα που λίγωσε η καρδιά
και απόκαμε το τελευταίο
ξεροβόρι
έλα να κοιμηθείς στα χέρια μου
δίχως να φοβηθείς τους Λαιστρυγόνες
μήτε των σκοτεινών ονείρων τα θεριά.
Τώρα που αντίκρισες του νου
τ’ άγιο καραβοστάσι
έλα και ρίξε άγκυρα βαριά,
κι άδραξε στη χούφτα σου τις νύχτες
Τώρα που σώπασε η λαλιά
και μήτε ψίθυρος ψυχής ακούγεται,
αγάπησέ με ανύποπτα
και παραδόσου σ’ αργυρόλευκα
φεγγάρια..
Μαρία Νικολάου
http://darkrain67.blogspot.com/
http://www.nestofpoetry.blogspot.com/
4 σχόλια:
Παρα πολύ ωραίο το ποίημα σου Μαρία. Πραγματικά με αγγίζει.
Το ξαναδιάβασα.Να το θυμασαι.Το ποίημα αυτό είναι από τις ωραιότερες σου στιγμές.Σου απαντω με το ποίημα ΣΤΑ ΚΑΤΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΑΠΝΟΙΑΣ σελ 15 από το βιβλίο μου ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ
Σ ευχαριστω πολύ Γιάννη να σαι καλα .
Και ευχαριστω και τον Αντρεα που με τιμά με την παρουσίασή του εδώ.
'Ολοι μας ευχαριστουμε τον Ανδρέα για την πολύτιμη προσφορα του σε ολους μας κ στην ποίηση γενικότερα που τόσο αγαπαμε.
Δημοσίευση σχολίου