18 Ιαν 2009

Αργυρόλευκα φεγγάρια

Τώρα που σώπασε η ψυχή
και μήτε ακούγεται λαλιά αηδονιού
πίσω απ’ τα δέντρα

Τώρα που λίγωσε η καρδιά
και απόκαμε το τελευταίο
ξεροβόρι

έλα να κοιμηθείς στα χέρια μου
δίχως να φοβηθείς τους Λαιστρυγόνες
μήτε των σκοτεινών ονείρων τα θεριά.

Τώρα που αντίκρισες του νου
τ’ άγιο καραβοστάσι
έλα και ρίξε άγκυρα βαριά,
κι άδραξε στη χούφτα σου τις νύχτες

Τώρα που σώπασε η λαλιά
και μήτε ψίθυρος ψυχής ακούγεται,

αγάπησέ με ανύποπτα
και παραδόσου σ’ αργυρόλευκα
φεγγάρια..

Μαρία Νικολάου
http://darkrain67.blogspot.com/
http://www.nestofpoetry.blogspot.com/

4 σχόλια:

Yiannis είπε...

Παρα πολύ ωραίο το ποίημα σου Μαρία. Πραγματικά με αγγίζει.

Yiannis είπε...

Το ξαναδιάβασα.Να το θυμασαι.Το ποίημα αυτό είναι από τις ωραιότερες σου στιγμές.Σου απαντω με το ποίημα ΣΤΑ ΚΑΤΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΑΠΝΟΙΑΣ σελ 15 από το βιβλίο μου ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Μαρια Νικολαου είπε...

Σ ευχαριστω πολύ Γιάννη να σαι καλα .
Και ευχαριστω και τον Αντρεα που με τιμά με την παρουσίασή του εδώ.

Yiannis είπε...

'Ολοι μας ευχαριστουμε τον Ανδρέα για την πολύτιμη προσφορα του σε ολους μας κ στην ποίηση γενικότερα που τόσο αγαπαμε.