Ο δρόμος μαύρος
Να καταλήγει σε χάλασμα
Και κει σε πηγάδι να πέφτει
Κρεμασμένα όνειρα
Σε γκρίζες κλωστές
Το νερό παγωμένο
Κρύσταλλο οι σκέψεις
Δεν τολμάς ανάσα να πάρεις
Η Άνοιξη απέχει
Το φθινόπωρο ξέρανε τα βλέφαρα
Και τα 'ριξε σαν φύλλα στο χώμα.
Τα λάσπωσε η βροχή
Τα σάπισαν τα λόγια σου
Κι ο χειμώνας πια βαρύς
Στους -12 υπό του έρωτα...
Ούτε κι ο θάνατος
Δεν ζει σε τέτοια παγωνιά...
Μαρία Νικολάου
Από τη συλλογή της "Σκοτεινές πορείες βροχής"
5 σχόλια:
Η ποίηση της Μαρίας σκοτεινή-υποβλητική, θέλοτας ή μή την ακολουθείς ως το τελευταίο καταφύγιο του ανθρώπου.
Η ζωή με τις απεριόριστες δυνατότητές της ακουμπά στον έρωτα και στον θάνατο. Αναφορά στις αέναες αξίες που επισκιάζονται από το βαθύ συναίσθημα της ποίητριας.
Καλημέρα και στους δύο.
Καλέ μου end33...
Σου "ματώνουν" το μυαλό αυτοί οι στίχοι...
Aντρέα...
Το συγκεκριμένο ποίημα είναι το πιο αγαπημένο μου από το βιβλίο..
Καθε φορά που το διαβαζω εχω την ιδια συναισθηματική φόρτιση..
Κι ίσως και πιο δυνατή κάθε φορά..
Ούτε κι ο έρωτας δεν ζει
σε τέτοια παγωνιά Αντρέα..
Ούτε κι εκείνος..
Στις "Σκοτεινές πορείες βροχής"
η Ποιήτρια, Σοφία μου, νομίζω ακροβατεί ανάμεσα στη σιωπή και τη μοναξιά, τον έρωτα και το θάνατο αναζητώντας ουσιαστικά την τελειότητα των συναισθημάτων και της ίδιας της ζωής.
Στους -12, Μαρία μου, ο έρωτας δεν ζεί. Όμως είμαι σίγουρος ότι στο βάθος της ψυχής μας πιστεύουμε ότι μπορούμε να τον αναστήσουμε με τη δύναμη των συναισθημάτων μας.
Κι όσο και να σου ματώνουν το μυαλό,καλή μου GCMT, ξέρεις ότι η ελπίδα δεν παγώνει στους -12.
Για μένα η ελπίδα κι η άνοιξη παγώνουν στο - του θανάτου.
Καλό σας βράδυ
Δυνατοί υποβλητικοί στίχοι που αντανακλούν το το βιωμα κ συναίσθημα της Μαρίας.Συμφωνώ Ανδρέα με όσα γράφεις.Στα πιο βαθιά σκοτάδια μας περιμένει η άνοιξη της ψυχής μας κ όλου του κόσμου.Καλο σας βράδυ
Δημοσίευση σχολίου