4 Απρ 2009




Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Bruno Lauzi
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πάλι γύρισα πίσω
για ένα ακόμα τσιγάρο
Δε θα σου εξηγήσω
Αγκαλιά θα σε πάρω

Ό,τι λένε οι λέξεις
Τη ζωή δεν την πιάνουν
Κι όσα λόγια αν ξοδέψεις
Για να ζήσεις δε φτάνουν

Από που θες να ζήσεις
Από ποιά κερδισμένα
Και σε ποιόν να γυρίσεις
Όταν χάσεις κι εσένα

Η αγάπη δεν είναι
μοναχά ένα βλέμμα
Ούτε μόνο ένα μείνε
Θέλει όλο το αίμα

Η αγάπη μου είναι
το πιο κόκκινο χρώμα
Κατακόκκινη γίνε
Σ' αγαπάω ακόμα

Να κοιτάς και να θέλεις
Μη φοβάσει να χάνεις
Στη χαρά ν'ανατέλεις
Ζωντανή μην πεθάνεις

Κι αν ο φόβος μας δένει
Να μη μείνουμε μόνοι
Πάλι ο φόβος μας στέλνει
Μακριά απ' ό,τι ενώνει

6 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Πόσο καλο ειναι τελικα να αγαπάμε .. ακόμα...

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Πάντα υπάρχει μια αγάπη που είναι παντοτεινή Μαρία μου. Κι αξίζει ν' αγαπάς ...ακόμα...κι αν "ο φόβος μας στέλνει μακριά απ' ότι ενώνει"
(όπως λέει και το τραγούδι)

Ανώνυμος είπε...

Ποιός φοβάται την αγάπη?
Δειλός ή εγωιστής?

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Δεν φοβάται μόνο ο δειλός κι ο εγωιστής. Αυτή είναι η μιά όψη του νομίσματος.

Ανώνυμος είπε...

Ναι.
Η μία όψη, αλλά και η πιο συναρπαστική.
Αν δειλιάζεις, σημαίνει πως αγαπάς "ανορθόδοξα".
Αν από εγωισμό, φοβάσαι να ριχτείς στο πέλαγός της, τότε δεν αγαπάς αληθινά.
Ο καθείς στο στρατόπεδο που επιλέγει.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Ανώνυμε/η βλέπεις μόνο τη μιά πλευρά του νομίσματος με απόλυτο τρόπο και θέτεις τις υποθέσεις σου. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχει και η άλλη πλευρά που έχει αγάπη. Για σκέψου. Εξάλλου το τραγούδι λέει "σ' αγαπώ ακόμα".
Και βγες από την ανωνυμία...