20 Ιουλ 2009

Το σπίτι που γεννήθηκα


Το πατρικό μου στη Μόρφου Οκτώβρης 2008













Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
Στοιχειό είναι και μα προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
Στα μάτια μου όλο υψώνεται, και μ' όλα του τα νιάτα

Το σπίτι ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα
Κι ανόθευτο κι αχάλαστο και με προσμένει ακόμα
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
Στοιχειό και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
Στοιχείο είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει

Κωστής Παλαμάς

7 σχόλια:

το πετάλι είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
το πετάλι είπε...

Αντρέα, φαντάζομαι πως θα ένιωσες όταν το ξαναείδες...

πόσο χρονών ήσουν όταν αναγκαστήκατε να φύγετε;

τώρα;
μένουν έποικοι ή είναι ακατοίκητο;

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Νίκο, το 74 βρισκόμουνα στη Θεσ/νίκη και σπούδαζα και πριν το πραξικόπημα είχα κατέβει για διακοπές. Έζησα όλο το πόλεμο.Μια άσχημη εμπειρία.
Όταν πήγα πρώτη φορά στο σπίτι μου πριν τρία χρόνια, έμενε μέσα μια οικογένεια Τουρκοκυπρίων από τη γειτονιά μου που τους θυμόμουνα. Το σπίτι μέσα ηταν όπως το αφίσαμε. Είδα το γραφείο μου, το κρεββάτι μου. Το πιό τραγικό για μένα ήταν που στο τραπέζι της κουζίνας υπήρχε το ίδιο τραπεζομάντηλο. Ένοιωθα σαν να περίμενα να εμφανιστεί και η μάννα μου. Η τουρκάλλα είχε κρατημένες και τις φωτογραφίες που υπήρχαν και μας τις έδωσε. Αυτα για μια εικόνα τραγική.

Yiannis είπε...

Σ αυτό το σπίτι ένιωθα ν ανοίγει φτερούγες η ψυχή μας μέσα στη θαλπωρή της γενναιόδωρης φιλοξενίας κ αγάπης της μητέρας σου.Νιώθαμε πλήρεις κ "πλούσιοι" χωρίς την πληθώρα της κατανάλωσης.

το πετάλι είπε...

συγκλονιστικές εικόνες, Αντρέα

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Εικόνες Νίκο που χαράζουν τη μνήμη για πάντα.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Τους γονιούς μας θα θυμόμαστε πάντα, Γιάννη, που έφυγαν με το παράπονο να ξαναγυρίσουν και να ξαναδούν στο σπίτι τους.