Δώσε μου τις λέξεις σου πόσο πολύ τις θέλω, άλλοτε στο αιχμηρό μεσημέρι, βαμμένο στη συναυλία των τζιτζικιών, άλλοτε στην έφοδο των αισθήσεων τις πληγωμένες ώρες, σαν μία φλέβα νερού ανάμεσα σε φράχτες, μέσα στη σκληρή άπνοια να σπάει τον αιθέρα για να αναδυθεί η Νύμφη Στιγμή. Στο ξέφωτο ξανά να εισβάλλει, εκεί που εκρήγνυνται οι επιθυμίες κι αχνίζουν των σωμάτων οι ευωδιές. Δίχως να καρτερεί. Στο πριν και στο μετά να ξαποστάσει. Έτσι όπως προστάζει η καρδιά ή όπως είναι δίκαιο.
Αυτό που μπορώ να υποσχεθώ είναι οτι αν βρεθήτε στη Θεσ/νίκη θα το επαναλάβουμε για σας.Μια απόφαση ταξιδιού είναι. Ανοιχτή η πρόσκληση και στις δυό και σε κάθε φίλο που θα ήθελε να είναι μαζι μας.
4 σχόλια:
Ένα αφιέρωμα στη Μελίτα, που ψες κάτω από ένα πεύκο διάβασε σε λίγους φίλους τα καινούργια της ποιήματα.
Tυχερός εσύ αλλά κι εμείς όχι λιγότερο....
Καλημέρα
...σα να βρεθήκαμε και μεις κάτω απ' το πεύκο...
Αυτό που μπορώ να υποσχεθώ είναι οτι αν βρεθήτε στη Θεσ/νίκη θα το επαναλάβουμε για σας.Μια απόφαση ταξιδιού είναι. Ανοιχτή η πρόσκληση και στις δυό και σε κάθε φίλο που θα ήθελε να είναι μαζι μας.
Δημοσίευση σχολίου