23 Σεπ 2009

IT TAKES TWO TO TANGO



Τις νύχτες χορεύω ταγκό.
Μικροί πιγκουίνοι χειροκροτούν θερμά
και σερβίρουν παγωμένη σαμπάνια
στα φαντάσματα του κήπου.
Ο καβαλιέρος μου εξατμίζεται,
σηκώνω την πολύχρονη φούστα
και πηδάω στο κενό.

Χλόη Κουτσουμπέλλη
Από τη συλλογή της "Η αλεπού και ο κόκκινος χορός" 2009

4 σχόλια:

logia είπε...

το πήδημα στο κενό
με ένα ταγκό,
με αυτό το ταγκό
ομολογώ με ανατρίχιασε....

γιατί εκτός από την πανέμορφη σκηνή της ταινίας, κάθε φορά που το ακούω έρχεται στο μυαλό μου μια όμορφη σκηνή στης τάξη μου, τα παιδιά να το παίζουν και να χορεύουν
και αυτή η σκηνή μόνο συναισθήματα χαράς μπορεί να μου προκαλεί...
την καλημέρα μου

Poet είπε...

Σε κάθετι που γράφει η Χλόη κυριαρχεί μια μελαγχολία, μια θλίψη για το ανεκπλήρωτο. Ακόμη κι όταν ονειρεύεται. Κατά διαστήματα στον ουρανό της διακρίνεται μια λάμψη χαράς, στιγμιαία όμως. Επανέρχεται σύντομα η τάση φυγής προς το παραμύθι, την ουτοπία, τον θάνατο.

Μαζί με τη σφραγίδα της δωρεάς, φέρει αδιάψευστη και τη σφραγίδα μιας ισόβιας καταδίκης. Πολύ σκληρό το τίμημα της ανθοφορίας.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Ένα δυνατό και εξαιρετικό ποίημα όπως αυτό, οδηγεί τη σκέψη σε πολλά μονοπάτια. Η ομορφιά της ποίησης Νέλλη μου.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Μετά απ' αυτό το εξαιρετικό σχόλιο Τόλη μου, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αναρτήσω ακόμα ένα ποίημα της Χλόης.