2 Οκτ 2009

Πάθος





Τι κι αν είσαι ποίημα της φαντασίας
είσαι οντότητα φτιαγμένη με δικά μου υλικά
που μορφοποιείται σε εικόνες και σχήματα δικής μου επιλογής
καθώς διακατέχομαι από την τρελή επιθυμία
να αλώσω κάθε κύτταρο σου μοναδικό
πλασμένο με τη δική μου δημιουργική δεξιότητα.

Αρπάζω ριπές από τη θαλασσινή αύρα και τις μετατρέπω
σε ζωογόνες, σημαντικές δικές σου ανάσες
ενώ ψάχνω κάποιες ανούσιες νύχτες
να κλέψω τη μορφή σου μέσα από χιλιάδες στο πλήθος
και σε πλάθω σε σχήμα συμβατό με τα ανθρώπινα
κι ας είναι ο σκοπός μου πέρα από αυτά.

Κι όταν η δημιουργία έχει συντελεστεί
μπαίνω στον πειρασμό να επιθυμήσω
να κυλιστώ μαζί σου στα στρωσίδια του πάθους μου
να σβήσουμε και να ξαναγεννηθούμε μαζί
μέσα από τη μήτρα μιας έκστασης που πραγματώνεται
από τη δική μας πρωτόγνωρη ένωση.

Σου δωρίζω κάτι από την αρμύρα του ιδρώτα μου
ενώ σταγόνες από τη γλύκα των χυμών μου
ζωγραφίζω στις άκρες των χειλιών σου
Αυτή η λαχτάρα είναι θεϊκή, μοναδική
Που όμοιά της δεν έχει ματαδεί κανείς.

Σε περιφέρω στις αισθήσεις μου ως τρόπαιο μιας δικής μου νίκης
αποτέλεσμα μιας ασυνήθιστης μάχης με το πεπρωμένο
και σ’εγκλωβίζω σε μια ιδιότυπη ομηρεία συνειδήσεων
μέχρι τη στιγμή που το τοπίο θολώνει
και τα μόριά σου ενσωματώνονται σε αυτό.

ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ

4 σχόλια:

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Για τη μουσική στο όμορφο αυτό ποίημα της καλής μου φίλης της Μάρης Λιώκη, ευχαριστώ την Σίσσυ Ζωιοπούλου που μου το θύμισε.

logia είπε...

α! ωραία τα έδεσες, ωραία σφιχταγκαλιάστηκαν λόγος και μουσική!

την καλημέρα μου

AlexMil είπε...

Οταν οι στίχοι μιλούν για αγάπη τα λόγια είναι περιττά,

Ομορφοι στίχοι, με συναισθήματα να ξεχειλίζουν, σε μια ασυνήθιστη μάχη με το πεπρωμένο

καλημέρα

Ανέμη είπε...

Υπέροχο τραγούδι...αλήθεια υπέροχο...και τα λόγια ωραία!!! :)