ΔΑΝΕΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Τελευταίο σφύριγμα , λίγες στιγμές ακόμη
και μετά η φυγή από μια δανεική πραγματικότητα
Στο τζάμι καθρεφτίζονται ακόμη τα μάτια σου
κι ένα δικό σου αποτύπωμα , σφραγίδα μιας σιωπηρής συμφωνίας
Συμβάσεις και υποσχέσεις αποδυναμώνονται
Τι είναι άραγε αυτό που κυριαρχεί σ’έναν παραλογισμό;
Ποια κατανόηση του αδύνατου μπορεί να απαιτηθεί;

Σκέψεις γιγαντώνονται καθώς η ταχύτητα μεγαλώνει
ενώ πλέκονται με τις εικόνες που νευρικά περνούν
και διεισδύουν στα μόρια της δικής σου εικόνας
που ανεξίτηλα χαραγμένη πολεμά το θόλωμα του γυαλιού

Ακόμα κι ο ήλιος τόλμησε να κυριαρχήσει σήμερα
Τα σύννεφα με σεβασμό έκαναν στην πάντα
Φέρνω τη βροχή είχες πει χθες βράδυ
κι εγώ αμήχανα χαμογέλασα γνωρίζοντας του λόγου το αληθές
Δεν τόλμησα όμως ποτέ να φωνάξω πως και ο ουρανός θρηνεί

Η ώρα περνά κι εγώ σε μια ξέφρενη πορεία φυγής
εξετάζω τις όποιες πιθανότητες ανατροπής
Γέρνω ανακουφισμένη, μ’ένα μειδίαμα σχεδόν σατανικό
καθώς το τρένο αυτό βαφτίζεται σύμμαχός μου
στον απαγχονισμό της πιο λατρεμένης χίμαιρας.

ΜΑΡΗ ΛΙΩΚΗ