Έρωτας κατά Θαλή

Αρχήν δε των στοιχείων το ύδωρ
τον δε κόσμον έμψυχον έφη
και δαιμόνων πλήρη.

Χαμήλωσε και βρέξε με
στο χάος ταξίδεψέ με,
υγρή γεωγραφία μου
κι άστατο πρωτοβρόχι
και δάκρυ δυσανάβατο
της χέρσας ύπαρξής μου.

Ποταγωγό μου σύννεφο,
ρίξε μου μια ψιχάλα
στη φυλλοβόλο αγκαλιά
το νέκταρ των Ολύμπιων
πιδάκων αμβροσία
ωκεανών απόλαυση.

Ερώτων ύδωρ καύχημα
του έαρος ικεσία
στον ήλιο της ανάτασης
να πληρωθεί η κτίσης
στοματουργία ανήλεη
άπταιστων φαλλεγέρσεων.

Έναυσμα της ανάσας μου
υδρόφαντη οπτασία
με βλέμματα καστάλια
ορίζεις μου τη σκέψη
ως ψηλαφών τη μάντιδα
στικτή δαιμόνων πλήρη.

Υγρόπνοη μανόλια μου,
στ' αμφίβιο πετσί μου
κυμάτισε τα πέταλα
δική σου η παραλία,
δικό μου το εμβάπτισμα
στην εύδροσο Ιωνία.

Ελένη Μερκενίδου

Από τη συλλογή Νύχτες μέσα στη νύχτα (2009