ΠΝΟΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

ΕΚΤΡΟΠΕΣ


1

Στο φως του ήλιου
πλέκουμε καλάθια
με λέξεις λευκές
να χωρέσουμε στίχους
που σημαδεύουν τις ζωές.
Στο μεσονύχτι
το χέρι του σύμπαντος
ξεπλέκει ποιήματα.

***

2
Στη σκιά της προσμονής
μετράς το χρόνο
με το θρόισμα των δέντρων,
πνίγεις την αναμονή
σε απανωτά τσιγάρα
και σκουπίζεις την αμφιβολία
με φτηνή χαρτοπετσέτα.
Ο σηματοδότης παραμένει
ακόμα κόκκινος
κι οι γραμμές της διάβασης
σβησμένες.

***

3
Απαγορευμένα όνειρα
περιπλανιούνται
σε παρά φύση δρόμους
Τα πλακάτ ξεθωριασμένα
στέκονται στα πεζούλια
ανήμπορα φαντάσματα.
Συνθήματα αποχρωματισμένα
σαπίζουν στα πεζοδρόμια
περιμένοντας τα απορριμματοφόρα
Κι οι ζωές αναλώνονται
σε μολυσμένες προσδοκίες.

***

4
Μέρες καλοκαιριού
καίγονται στον ήλιο.
Ο ιδρώτας θολός
τρέχει στο μέτωπο
της αβεβαιότητας
κατεβαίνει στα μάτια
της σιωπής
και σβήνει στο χαμόγελο
της πίκρας.
Η αισιοδοξία μια λίμνη
αποξηραμένη.

***

5
Αργοπορημένες λέξεις
έφτασαν στο παράθυρο
τ’ ουρανού μου
χωρίς να κοκκινίσουν.
Κι εσύ
άπλωσες την ομίχλη
του δειλινού
πάνω στο τζάμι
να κρύψεις την απουσία σου.
Με διαλύεις.

***

6
Νότες μελαγχολικές
αιωρούνται
κάτω από το φεγγάρι
σημαδεύουν τ αστέρια
με την κόγχη του ματιού
και σμίγουν
στην ελάσσονα κλίμακα
με τη σιωπή.

***

7
Σκόρπια τα όνειρα
φλέγονται πάνω
από άγρυπνους στίχους
και πύρινες εικόνες
αναζητούν ταυτότητα
να εναποθέσουν
σε σκισμένο καμβά
το νυν της ζωής
και το αιέν της ψυχής μου.

***

8
Καθότανε στ’ ακριανό τραπέζι
σαν λυπημένη σταγόνα άνοιξης
καρφωμένη στην ώχρα του τοίχου.
Μάζευε στο βλέμμα της
όλη τη μοναξιά του πρωινού
να τη φορέσει περιδέραιο..
Περίμενε δυό χέρια
να το κουμπώσουν.
Και την αποκαθήλωση της.

Ανδρέας Κ.