16 Οκτ 2010
ΘΛΙΨΗ
Θλίψη
Τον τελευταίο καιρό
η ψυχή μου κουβαλάει
μιαν απέραντη θάλασσα
θλίψης...
Για το πέρασμα της νιότης.
Για την απουσία των γονέων μου.
Για το γκρέμισμα της πίστης μου στην αθωότητα.
Για την αγωνία για σένα και τα παιδιά μας.
Για τον φόβο του θανάτου...
Κι όμως,
Αγάπη μου,
ένα δικό σου χάδι,
ένα φιλί της κόρης μας
και μια αγκαλιά του γιου μας
έχουν τη δύναμη να εξαφανίσουν
αυτή την απέραντη θάλασσα της θλίψης
που κουβαλάει η ψυχή μου.
Έστω... για μια στιγμή!
Για μια μονάχα στιγμή!
Για μια στιγμή μαγική
στα χρώματα
του ουράνιου τόξου...
Γιόλα Αργυροπούλου – Παπαδοπούλου
Από τη συλλογή «Θυμάσαι;» (2007)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
22 σχόλια:
Θλίψη και χαρά. Η υπέρβαση της θλίψης από τη χαρά, έστω και στιγμιαία πραγματοποιείται στον ποιητικό τόπο. Η εναλλαγή των αισθημάτων στο παιχνίδι της απουσίας και της παρουσίας παρουσιάζεται σε ένα μικρό, αλλά επιγραμματικό και ευσύνοπτο ποίημα, όπως άλλωστε ολόκληρη σχεδόν η ποίηση της κυρίας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου.
Ανδρέα μου, σ' ευχαριστώ!
Η επιλογή του τραγουδιού ό,τι καλύτερο για το "κλίμα" της θλίψης, που σίγουρα αποπνέει αυτό το ποίημα.
Από παιδί άκουγα αυτό το τραγούδι, και πάντα -ακόμη και τώρα- αναρωτιέμαι τι σημαίνει "μην κουραστής να μ' αγαπάς", ποια σχέση μπορεί να έχει η "κούραση" με την "αγάπη".
Ποιος είναι δυνατόν να κουράζεται, όταν αγαπάει;
"Νυχτερινέ" μου φίλε,
Πράγματι! "Η υπέρβαση της θλίψης από τη χαρά, έστω και στιγμιαία, πραγματοποιείται στον ποιητικό τόπο".
Θα προσέθετα πως είναι αυτονόητο ότι πραγματοποιείται και στον ευρύτερο τόπο, σ' αυτόν της ίδιας της ζωής!
Και θα ευχόμουν αυτή η υπέρβαση να μην είναι στιγμιαία, αλλά διαρκής! Και να μην επιτυγχάνεται μόνο μέσω της ύπαρξης των "αγαπημένων" προσώπων και των "μεγάλων" αισθημάτων, αλλά από πράγματα που για κάποιους είναι ασήμαντα, κι όμως κατά βάθος είναι σημαντικά, όπως η επαφή με τη φύση, κάποιο ταξίδι, κάποια συνομιλία, η θέα της χαραυγής ή του ηλιοβασιλέματος, η ανάγνωση ενός ποιήματος ή το άκουσμα κάποιου τραγουδιού αγαπημένου...
Ευχαριστώ την ποιήτρια για την ευγένεια και τη γλυκύτητα με την οποία αντιμετωπίζει τα σχόλια μας.
Η υπέρβαση από την θλίψη στην χαρά ...και η απόσταση της μιας από την άλλη ευτυχώς μερικές φορές όσο το πάχος μιας κλωστής ...αρκεί να μάθουμε να ψάχνουμε όπως πολύ σωστά λες Γιόλα την ευτυχία σε αυτά που για τους πολλούς είναι ασήμαντα ...
Εύχομαι οι χαρές να είναι περισσότερες από τις θλίψεις για όλους ...
Ανδρέα πολύ καλή η επιλογή του συγκεκριμένου ποιήματος !!!
Την καληνύχτα μου και στους δύο !!!
Βάσω μου,
Ευχαριστώντας σε, κατ' αρχάς, για το σχόλιό σου, θα ήθελα να σου πω πως συμφωνώ απόλυτα μαζί σου γι' αυτή την "απόσταση" ("όσο το πάχος μιας κλωστής")!
Πραγματικά, ας είναι για όλους μας οι χαρές περισσότερες από τις θλίψεις! Κι ας προσπαθούμε να "χτίζουμε" αυτό το πάμφωτο οικοδόμημα της χαράς με "υλικά" απλά, καθημερινά, όπως το χαμόγελο του συνανθρώπου μας, όταν μας καλημερίζει ή τον ερχομό ενός περιστεριού στο παράθυρό μας...
Βάσω μου, καληνύχτα και σε σένα!
Πιστεύω ότι στη ζωή μας, δίπλα μας, υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα που μας χαρίζουν τη χαρά και το χαμόγελο απο αυτά που μα φέρνουν τη θλίψη."ένα φιλί της κόρης μας
και μια αγκαλιά του γιου μας" γράφει η Γιόλα. Ένα ηλιοβασίλεμμα να προσθέσω ή ένα όμορφο Κυριακάτικο πρωινό του φθινοπώρου
σ ενα μπαλκόνι με καφέ και μουσική.
Έτσι ακριβώς είναι, Ανδρέα μου!
Και βέβαια το "χάδι της κόρης" και η "αγκαλιά του γιου" αποτελούν αναμφίβολα πηγές μιας χαράς ασύγκριτα μεγάλης!
Αλλά και τα άλλα, αυτά που μοιάζουν ασήμαντα, όπως το ηλιοβασίλεμα (στο οποίο αναφερθήκαμε και οι δύο) είναι πράγματι πηγές βαθιάς χαράς και ψυχικής ευφορίας.
Και σε ρωτώ: κάποιος που διαθέτει και το "χάδι της κόρης" αλλά κι έναν περίπατο με ποδήλατο σε κάποια παραλία, μετά από το άκουσμα του "Μεγάλου Ερωτικού" του Χατζιδάκι, δεν είναι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος;
Γιόλα μου, όλα αυτά είναι οι ευχάριστες στιγμές που θέλουμε, που θέλει ο κάθε άνθρωπος για να είναι ο τελικός απολογισμός θετικός. Αυτές οι ασήμαντες στιγμές που αν μας λείψουν η ζωή μας είναι "ένα πουκάμισο αδειανό"
-Ξυπνησα το πρωί και πήρα αγκαλιά το παιδί... πάιξαμε για ώρα... και ένιωσα ότι όλες οι μάχες αξίζουν...
ΟΛΕΣ....
Τα φιλια μου....
Ναι, Κάκια!
Πράγματι, "όλες οι μάχες αξίζουν"!
Και, κυρίως, αυτές που δίνει ο καθένας μας με τον ίδιο τον εαυτό του! Τότε... που "έρχονται στα χέρια" η λογική με το παράλογο, ο νους με την καρδιά, το πρέπει με το δεν πρέπει, η φωνή της συνείδησης με την κραυγή της ψυχής...
Φιλικά, Γιόλα.
Η ζωή ένα ατέλειωτο παιγνίδι πολέμου για να κερδίσουμε κάποιες μάχες και το δάφνινο στεφάνι όμορφων στιγμών. Και κάποιες θα χάσουμε με τραύματα θλίψης.
Οι μάχες, κερδισμένες ή χαμένες αξίζουν γιατί μας δυναμώνουν.
Πραγματικά, Ανδρέα μου!
"Οι μάχες... αξίζουν, γιατί μας δυναμώνουν".
Κι εγώ θα πρόσθετα πως, κυρίως, μας καταξιώνουν ως Ανθρώπους (με Α κεφαλαίο)!
θλίψη και χαρά
σε ζυγαριά ακριβείας.....
Εύθραυστη ισορροπία, σαν τη στιγμή τής συνάντησης του πρώτου χαμόγελου της μέρας με το ξεψύχισμα της νύχτας.....
Εκεί.......
στη γραμμή του ορίζοντα τών μεγάλων μαχών της επικράτησης.....
Κι άν η θλίψη κλέβει στο....ζύγι η χαρά περισσεύει......
για να γιατρέψει τα....τραύματα.....
Ομως οι ουλές θά 'ναι πάντα εκεί αδιάψευστοι μάρτυρες αγώνων δρόμου......αντοχής.....
ΣΤΙΧΟΙ-ΑΜΕΣΑ ΑΓΓΙΓΜΑΤΑ ΒΑΘΙΑΣ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ, ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΕΥΤΥΧΗ ΚΟΙΝΩΝΟ.....
ΚΑΙ ΤΟ....''ΑΧ'' ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ, ΑΛΛΟΤΕ ΣΕ ΤΟΝΟΥΣ ΘΛΙΨΗΣ ΚΙ ΑΛΛΟΤΕ ΣΕ ΧΡΩΜΑΤΑ ΧΑΡΑΣ....
ΜΑ ΠΑΝΤΑ Λ Υ Τ Ρ Ω Τ Ι Κ Ο ......
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ.......
Υπατία μου,
Ένα "Αχ", σε χρώματα χαράς και μόνον (!), πήγασε από την ψυχή μου κι ανέβηκε στα χείλη μου, μόλις διάβασα το σχόλιό σου...
Κι αυτό, επειδή μέσα από κάθε σχόλιό σου διαπιστώνω ολοένα και περισσότερο πως, τελικά, με κάποιους ανθρώπους, που δεν έχεις ούτε μια φορά συναντήσει στη ζωή σου, δένεσαι με δεσμούς, που δεν υπάρχουν με άλλους ανθρώπους, τους οποίους γνωρίζεις χρόνια τώρα...
Ας είσαι πάντα καλά!
Μου άρεσε ιδιαίτερα ο επίλογος Γιόλα.
Γιάννη, σ' ευχαριστώ!
Ομολογώ πως το ουράνιο τόξο αποτελεί για μένα, συχνά, πηγή έμπνευσης.
Ήδη το έχω συμπεριλάβει σε στίχους κάποιων ανέκδοτων ποιητικών συλλογών μου...
Γιόλα χρησιμοποίησα και εγώ την εικόνα του ουράνιου τόξου σε ένα πολύ μικρό αλλά πολύ αγαπημένο μου ποίημα.Είναι από το βιβλίο μου ΦΑΡΑΓΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ σελίδα 44 με τίτλο Η ΣΟΔΕΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ
Το είδα, Γιάννη. Υπέροχο!
Σε κάποιο άλλο ποίημά μου, από ανέκδοτη συλλογή, χρησιμοποιώ κι εγώ αυτή τη σύζευξη "ουράνιο τόξο - όνειρο".
Γιόλα έχουμε πνευματική-ποιητική συνάντηση.Σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Σου εύχομαι από καρδιάς καλή έκδοση.
Δημοσίευση σχολίου