0 έρωτας είναι ένας οδοστρωτήρας
που ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του.
Αν του αντισταθείς, θα σε κάνει να το μετανιώσεις.
Κι αν ενδώσεις, θα υποφέρεις αφόρητα όταν τον χάσεις.
Τελικά τι είναι προτιμότερο:
Να βουτήξεις στο ηφαίστειο και να σε κάψει η λάβα
ή να στέκεσαι αιωνίως πάνω απ' τον κρατήρα;
Ν.Γ.ΛΥΚΟΜΗΤΡΟΣ
Από τη Συλλογή
«Ιχνηλάτες του τέλους» (2010)
Δε νομίζω ότι τίθεται θέμα επιλογής. Ο έρωτας δε σου χτυπάει απαλά την πόρτα... σε καταλαμβάνει απρόοπτα. Ώσπου να το καταλάβεις βρίσκεσαι στο κέντρο του κρατήρα και τσουρουφλίζεσαι ανελέητα.
Κύριε Λυκομήτρο, Ομολογώ ότι μου άρεσε υπερβολικά το "Ζήτημα επιλογής" σας. Περιγράφετε λιτά, αλλά με ιδιαίτερη δύναμη, την ισοπεδωτική, σαρωτική παρουσία του έρωτα. Με τον 3ο και τον 4ο στίχο εκφράζετε δυο αναμφισβήτητες αλήθειες. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τόσα και τόσα παραδείγματα από την αρχαιοελληνική ποίηση, όπου όσοι αντιστάθηκαν στις βουλές της θεάς Αφροδίτης το μετάνιωσαν, και όσοι πάλι αφέθηκαν σ΄έναν έρωτα, που τελικά χάθηκε, υπέφεραν οικτρά. Όσο για το εξαιρετικό καταληκτικό δίστιχο, το σχετικό με τον νοηματικό πυρήνα του ποιήματος, προσυπογράφω ανεπιφύλακτα το σχόλιο του and 33, προσθέτοντας ότι και το να βρίσκεται κανείς πάνω από τον κρατήρα, υπό την έννοια βέβαια της αναμονής για την καταβύθισή του σ' αυτόν, είναι κάτι εξίσου σημαντικό και χαρίζει πολλές, μα πάρα πολλές στιγμές αιωνιότητας...
5 σχόλια:
Σε ομορφη παραφραση:
Καλύτερα να χαθείς μεσα στο Πάθος σου,
παρά να χάσεις το πάθος σου!!!
φιλια.... με παθος...
Πιστεύω πως μόνο αν βουτήξεις στο ηφαίστειο κερδίζεις την αιωνιότητα της στιγμής.
Δε νομίζω ότι τίθεται θέμα επιλογής.
Ο έρωτας δε σου χτυπάει απαλά την πόρτα... σε καταλαμβάνει απρόοπτα.
Ώσπου να το καταλάβεις βρίσκεσαι στο κέντρο του κρατήρα και τσουρουφλίζεσαι ανελέητα.
Μετά από πολύ καιρό
καλημέρα Αντρέα
Κύριε Λυκομήτρο,
Ομολογώ ότι μου άρεσε υπερβολικά το "Ζήτημα επιλογής" σας.
Περιγράφετε λιτά, αλλά με ιδιαίτερη δύναμη, την ισοπεδωτική, σαρωτική παρουσία του έρωτα.
Με τον 3ο και τον 4ο στίχο εκφράζετε δυο αναμφισβήτητες αλήθειες. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε τόσα και τόσα παραδείγματα από την αρχαιοελληνική ποίηση, όπου όσοι αντιστάθηκαν στις βουλές της θεάς Αφροδίτης το μετάνιωσαν, και όσοι πάλι αφέθηκαν σ΄έναν έρωτα, που τελικά χάθηκε, υπέφεραν οικτρά.
Όσο για το εξαιρετικό καταληκτικό δίστιχο, το σχετικό με τον νοηματικό πυρήνα του ποιήματος,
προσυπογράφω ανεπιφύλακτα το σχόλιο του and 33, προσθέτοντας ότι και το να βρίσκεται κανείς πάνω από τον κρατήρα, υπό την έννοια βέβαια της αναμονής για την καταβύθισή του σ' αυτόν, είναι κάτι εξίσου σημαντικό και χαρίζει πολλές, μα πάρα πολλές στιγμές αιωνιότητας...
να βουτήξεις χωρίς σκέψη δεύτερη... γιατί καλύτερα να πεθάνεις ζώντας τον, παρά πεθαμένος να ζεις...
Δημοσίευση σχολίου