9 Ιαν 2011

Άμορφο τέκνο



Άμορφο τέκνο

Στις ακτές του θέρους αφήσαμε
κόκκινο κοχύλι
χρυσή ελιά
το παραμύθι.
Φύγαμε στολισμένοι
γιρλάντες από φως.
Ανοιχτήκαμε
κι ανοίξαμε
πόρτες, παράθυρα,
συρτάρια και μπαούλα
τα γράμματα που είχε η ζωή
τυλιγμένα,
μας τα παρέδωσε
ο ταχυδρόμος
ο αχθοφόρος του άγνωστου
ο αχθοφόρος του επερχόμενου
τυλιγμένα,
μες τα κομμάτια απ' ένα κόκκινο κοχύλι
που είχε σπάσει στις ακτές του θέρους,
από το κύμα του χειμώνα
που εγκυμονεί
την εγκατάλειψη…

6/1/02

Άννα Λαζαρίδου

9 σχόλια:

Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είπε...

Κατ' αρχάς, εντυπωσιάστηκα από τον τίτλο, κι έπειτα αυτό καθαυτό το ποίημα μού άρεσε πάρα πολύ.
Με ενθουσίασαν η λιτότητα της γραφής, η πληρότητα των νοημάτων, η μουσικότητα των στίχων, στίχων πανέμορφων, αποτελούμενων κάποιες φορές από δυό ή μόνον από μια λέξη.
Ένα ποίημα με άμετρο λυρισμό, με υπέροχες εικόνες από τη φύση (χρυσή ελιά, γιρλάντες από φως, στις ακτές του θέρους, από το κύμα του χειμώνα).
Υπογράμμισα αυτό το εξαιρετικό και τόσο εύηχο (με την παρήχηση του κο-) "κόκκινο κοχύλι".
Και μόνον αυτός ο στίχος είναι ικανός να αναδείξει την δεξιοτεχνία και την ευαισθησία της ποιήτριας, την οποία και συγχαίρω από βάθους καρδιάς!

Άννα Λαζαρίδου είπε...

Ευχαριστώ πολύ Γιόλα!

Υπατία είπε...

...έτσι εισβάλλει πάντα η εγκατάλειψη...
Μυστικά, ύπουλα, απρόσμενα.....
Όταν όλοι οι πόροι(περάσματα)είναι ανοιχτοί, περιμένοντας τα δώρα της ζωής.....
Κι όπως απλώνονται όνειρα κι ελπίδες πάνω στον καμβά της χαράς, βάφοντας με κόκκινο βαθύ το μονοπάτι του καιρού, μένουν εκεί, άψυχα, μοναχικά, γελασμέν' απο κάποιον ήλιο χειμωνιάτικο, που τυφλώνει η αντανάκλασή του στο χιόνι.......




ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΜΕ, ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΣΗΣ, ΠΟΥ ΜΟΝΟ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΠΟΡΕΙ, ΝΑ ΞΕΘΑΨΕΙ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΒΑΘΟΣ, ΠΟΥ ΤΟ ΕΘΑΨΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.........
ΚΙ ΑΦΟΥ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΝ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΑ ΤΗΝ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΟΥ ''ΔΗΘΕΝ'', ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΝ ΕΡΜΑΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΜΙΑΣ ΑΠΕΡΑΝΤΗΣ ΧΥΔΑΙΑΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ..............


ΝΑ 'ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΑΝΝΑ!..........

Άννα Λαζαρίδου είπε...

Ευχαριστώ πολύ, νάσαι καλά κι εσύ...

Άννα Λαζαρίδου είπε...

Ονείρων πτήσεις

Όταν σε κοιτούν, βλέπεις μέσα στα μάτια σου την άνοιξη. Βαδίζεις στο ανεξήγητο τυφλά πορευόμενος και ερμηνεύοντας, κάμπους και στάχια και θυμάρια, αυτά που σου πήραν, απλή σοδειά, κουλουριασμένος ορίζεις το ανεξήγητο γιατί πονάς, ακουμπάς στις πέτρες του Σύμπαντος, δεν ήρθε απόψε το φεγγάρι, παραδομένο στους λυγμούς των ανέμων και στο σεντόνι από σύννεφο, αρνήθηκε το ήμερο φως μιας πεταλούδας που πέταξε ανενόχλητη από το χρόνο που την είχε καθορίσει χωρίς να την ορίσει, πνίγηκε απόψε το φεγγάρι, μέσα σε μια μεγάλη στέρνα, τη θάλασσα, που μεγαλώνει κατά τη φορά των κυμάτων παίρνοντας απ’ την όψη μας τα δάκρυα έτσι όπως ο κάθε πόνος δυναμώνει από τη στέρηση και η κάθε στέρηση δυναμώνει από τον πόνο. Δεν ήξερα. Τώρα που τόσο καλά γνωρίζω, σε βλέπω να πορεύεσαι αλλού, χορεύοντας σ’ ακολουθεί η σκιά σου, κοιτάς το χρόνο κι ονειρεύεσαι να δεις ό,τι αγάπησες χωρίς εμένα, τα όνειρά μας τυφλά γυρίζουνε τσιρίζοντας, κάθετες πτήσεις πραγματώνοντας, γυρεύοντας το θάνατο ή εσένα.

8/7/06
Άννα Λαζαρίδου

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Γιόλα και Υπατία σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Νομίζω αναλύουν πλήρως το ποίημα της Άννας.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Ονείρων πτήσεις που ακροβατούν σε απόλυτες τιμές χωρίς το δίχτυ που προστατεύει τον ακροβάτη.
Άννα σ ευχαριστώ για το όμορφο κείμενο.

Άννα Λαζαρίδου είπε...

Ανδρέα και εγώ σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα.

logia είπε...

να 'σαι καλά Ανδρέα που μας γνωρίζεις τέτοια μικρά αριστουργήματα
συγχαρητήρια στη δημιουργό!