26 Οκτ 2011

10 σχόλια:

~reflection~ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
~reflection~ είπε...

Οι ποιητικές σιωπές
μελωδικά ακούγονται
κι ας ο κρότος τους
πιο επικίνδυνος μέσα μας
από Σεισμούς και Δονήσεις Αιφνιδιασμών της Ζωής....

γιατί έχουν χρόνο να ωριμάσουν σαν Ιδέες
και να αυξήσουν κλιμακωτά τα ρίχτερ των Υπόγειων Κραδασμών που δημιουργούν στη Σκέψη...


Σε φιλω.... την πιο γλυκια καλημερα μου...

Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είπε...

Υπάρχουν φορές που τα συναισθήματα τα οποία σου προκαλεί η ανάγνωση -και μόνον- ενός ποιήματος είναι τόσο έντονα, που είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να εκφρασθούν... Ήδη από τον τίτλο του ποιήματος και από τους πρώτους στίχους του, ένοιωσα να με πνίγει η συγκίνηση...
Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος γνωρίσει τον Ανδρέα. Δεν χρειάζεται να έχει μελετήσει την μέχρι τώρα ποιητική του Δημιουργία. Μέσα σ' αυτό και μόνον το ποίημα καθρεφτίζεται η ψυχή του!
Ανδρέα μου, συγχαρητήρια!
Με συγκίνηση. Γιόλα.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Κάκια μου, οι σεισμοί και οι δονήσεις είναι κομμάτι της ζωής μας. Όπως και η αντίδραση στις δονήσεις.

Μια γλυκιά καλημέρα κι από μένα

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Τα συναισθήματα Γιόλα μου, υπάρχουν πάντα μέσα μας ζωντανά κι άλλοτε γίνονται στίχοι κι άλλες στιγμές σιωπούν.
Σ ευχαριστώ για τα καλά λόγια.

Poet είπε...

Συγκλονιστικό !!

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

όσες όμορφες λέξεις και να πω, θα το βεβηλώσω...

να είσαι καλά Αντρέα!

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Είναι συγκλονιστικό, Τόλη μου, πράγματα για τα οποία κι εσύ κάποτε, μαθητής, διαδήλωνες να τα βλέπεις να χάνονται.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Βίκυ σ ευχαριστώ

Yiannis είπε...

Ανδρέα μου πάλι θα συμφωνήσω με τον Τόλη και την Γιόλα. Συγκλονιστικό!