Ειρήνη Παππά

Η Ειρήνη Παππά γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1980

Σπούδασε Ψυχολογία και Ψυχοθεραπεία στη Θεσσαλονίκη όπου και κατοικεί

Έχουν εκδοθεί δύο ποιητικές της συλλογές, Σχοινοβάτις ονείρου, εκδόσεις Εριφύλη (2006), Δανεικές ανάσες, εκδόσεις Γαβριηλίδης (2009)

Το Δεκέμβριο του 2010 δημιούργησε το «ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΠΟΙΗΣΗ» σε συνεργασία με τον γραφίστα Ματθαίο Σαντοριναίο ως μια ανάγκη ένταξης της ποίησης στην καθημερινή ζωή με διάφορα διαδραστικά μέσα http://eirinipappa.blogspot.com/

Από τη συλλογή ΔΑΝΕΙΚΕΣ ΑΝΑΣΕΣ Εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009  

ΔΙΕΡΓΑΣΙΑ  ΓΡΑΦΗΣ

Σκέφτομαι.

Λέξεις διεγείρουν

της φαντασίας την ανεμελιά.

Νωθρότητα.

Νύξη υποτονική στην ατμόσφαιρα.

Εκκωφαντική αλλαγή

πρόσχαρου συναισθήματος.

Οριστική κατάκτηση

ριψοκίνδυνου συνθήματος. 

ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΜΑΤΙΑ

Κλειδωμένη στον εαυτό μου

αφουγκράζομαι την καταστροφή.

Ζωγραφίζω τη ζωή'

πίνακας ασπρόμαυρος

σε γκρίζο φόντο.

Λαχταρώ την επαφή

με τον δολοφόνο.

Υποκλέπτω βλέμματα θλιβερά.

«Κατάντια» φωνάζω δυνατά.

Το κλειδί βρήκα στην καρδιά.

ΜΕΤΕΩΡΟ ΟΝΕΙΡΟ 

Πλάνη ονείρου,

κρυφός πόθος η δίψα για κραιπάλη.

Ακροβατώ.

Δεν μπορώ να ζω

μονάχα με τη θύμηση σου.

Ψάχνω άσκοπα να βρω

μια εποχή ρομαντική.

ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ

Αχνοφέγγει. 

Η νύχτα υποδέχεται τα μάτια μου.

Η ματιά μου αντικρίζει   

το απέραντο.     

Η μοναξιά απλώνεται 

σαν πέπλο χιονιού.

Καταφύγιο ζεστό

τα μάτια σου.

 ΑΝΑΒΡΑΣΜΟΣ

Άστατο κορμί πού τριγυρίζεις;

Σε ψάχνω μάταια

ανάμεσα σε ιστούς

ζωής και θανάτου.

ΕΥΧΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ

Πίστεψα κι έριξα ένα κέρμα.

Η πηγή βυθίστηκε στο τέλμα.

Η ευχή κρύφτηκε στην άκρη του φεγγαριού.

Η λάμψη του ουρανού

διύλισε το σκοτάδι

του στοχασμού. 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ

Ζωή σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία

τυπωμένη σε χαρτί γυαλιστερό.

Σε θάλαμο σκοτεινό θέλω να χωθώ.

Να μην υπάρχω στο φως,

να ζω σε κενό.

Παρακολουθώ τη ζωή

και τη θαυμάζω.

Κοιτώ τη φωτογραφία

και τρομάζω. 

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Ζω μόνη

σε μονοπάτια σκοτεινά.

Αιχμαλωτίζω

τη στιγμή της αιώνιας ευτυχίας

και πεθαίνω ξαφνικά.

Τότε μονάχα αισθάνομαι

την πληρότητα της ψυχής. 

ΠΑΓΙΔΑ

Λάξευα την πέτρα της καρδιάς μου

να γίνει μέλος της χαράς μου.

Κάποτε ήταν ουρανός τα μάτια σου

στα μάτια μου,

τώρα είναι άστατος καιρός

η ματιά μου στο άπειρο.

Άστραψε την ώρα που σκέφτηκα εσένα.

Λάτρεψε η νύχτα τη μέρα.

ΑΝΕΜΙΣΜΑ

Ζωγραφίζω τη χαρά

στο πρόσωπο σου.

Γράφω τη λύπη

της καρδιάς μου.

Τρυπώ το χέρι.

Άδειασαν οι λέξεις.

Τις πήρε ο αγέρας. 

ΔΙΑΦΥΓΗ

Πώς να πετάξω;

Πέφτω στο κενό μιας αλήθειας τυφλής. 

Σπάω τον καθρέφτη της μιζέριας.

Δυστυχώ με τους ευτυχισμένους

ζω με τους πεθαμένους.

Από τη συλλογή ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗΣ ΟΝΕΙΡΟΥ  Εκδόσεις Εριφύλη  2006 

  Απεγκλωβισμός

Καιρός δεν είναι για αναπόληση συναισθήματος

έγινε ή αιτία ενός μικρού συνθήματος.

Ή ευχή φωλιάζει στης ψυχής το αδιέξοδο

κι εσύ κρυφά ζητάς ένα πρόσωπο γνωστό.

Σκυφτοί οι άνθρωποι πάνω σε γαλαξίες μοναξιάς

αποζητούν μια βάρδια παρηγοριάς.

Απόγνωση

Λιμάνι ό καημός δε γνωρίζει

πότε θάλασσα και πότε στεριά

Οι σειρήνες της ζωής σε καλούνε

εσύ τον θάνατο φωνάζεις να σε πάρει. 

Αν

Κάποτε η αγάπη ταξίδευε

τώρα ζει σε κλουβί

αδειανό από αισθήματα.

Μονότονα φορτία τα πάθη... 

Αναπάντεχο

Θολές εικόνες, μουντές γύρω μου.

Γκρίζες στιγμές χαλάρωσης

στιγμές πικρές, μονότονες.

Προσμένω κάτι αναπάντεχο.

Ανυπομονώ για το διαφορετικό

ή στιγμιαία σκέψη του με ταξιδεύει.

Πλανεύτρα ψυχή στης ζωής τα σκοτάδια.

Πίσω από άμαξες και παραμύθια

ζουν τα ξωτικά με την αλήθεια.

Νεράιδες χαϊδεύουν του αγέρα τη μουσική

δίχως αντάλλαγμα στην ψυχή. 

Καταστροφική φοβία

Αστρικές συνουσίες

μυστικές ευκαιρίες

μιας ζωής

με θυσίες.

Πρόσκαιρη χαρά φαντάζεις...

Φοβάμαι...

Θολό τοπίο πού χαράζεις;

Χάθηκες στην αναπόληση της ψυχής.

Βουβή στέκομαι, ασάλευτη

παρατηρώ το δρόμο που εγκατέλειψες...

Λάθος εποχή

Ήρθα για να μείνω, άλλα θα φύγω.

Δεν αντέχω, δεν ανέχομαι την κοροϊδία

και τα «δήθεν».

Θέλω αλώβητη να μείνω

μέσα στην κόλαση του κόσμου

μέσα στην καταστροφή της ψυχής

μέσα στον εξευτελισμό της ηθικής. 

Ημερολόγιο ψυχής

Ώρες ατέλειωτες, στιγμές μοναξιάς

μέρες σιωπής ατενίζουν τον ορίζοντα,

Εγώ και πάλι εγώ, ξανά εγώ...

Μια μονότονη μελαγχολία με κυριαρχεί

μια γλυκιά ευαισθησία στη ζωή.

Μοναχική ζωή αρχίζει αστραπή.

Το απόλυτο τίποτα της μοναξιάς, υπάρχει;

Το ανακάλυψα!

Είναι εδώ, υπόσχεται πολλά...

Με τρομάζει.

Μιλώ με τον αέρα, την αναπνοή

την ύπαρξη την προσωπική.

Η σκέψη μου τρελή, φαντασία μαγική

πικρή χολή, δάκρυ τρυφερό, νοσταλγικό.

Εικόνες τρομάζουν το μυαλό

χρώμα χρυσό πού σβήνει το κενό.

Το ασημί του παραμυθιού,

το χρώμα του χιονιού.

Μια παγωμένη άβυσσο

ή έλλειψη εικόνας.

Το απέραντο... 

Δείχτες

'Ατέλειωτη η ώρα,

λειώνουν τα ρολόγια.

Δείχτες αόρατοι, αλώβητοι

επικεντρώνουν την κίνησή τους

γύρω  από τούς αριθμούς...

Η  μουσική άτονη

άλλοτε ακουστική...

Βουβή ανάγκη δίχως παύση.  

Στιγμές

Είδα πράγματα που εσείς δεν είδατε

έζησα καταστάσεις που ούτε φαντάζεστε

είδα το πλοίο να φλέγεται

πέρα από τον Ορίωνα

πέρα από κάθε φαντασία...

Έζησα στιγμές πού τώρα θα χαθούν.

Η αιωνιότητα πλησιάζει. 

Χωρίς τέλος

Άνθρωποι.... σκέψεις ξεχασμένες

χαρτί σακατεμένο, ξεφτισμένο

ζωές άχρηστες, πεταμένες...

ψυχές πλανώνται στο κενό.

Ουρανός γαλάζιος, με μικρά

μαύρα αντικείμενα να αιωρούνται'

ψήγματα συναισθήματος;

Μήπως υποκρισίας;

Σκλάβοι των «εγώ» τους

ρατσιστές των παιδιών τους.

Αλήτες με καθωσπρέπει κοστούμια

δολοφόνοι των ψυχών και των αισθήσεων

απατεώνες των ζωών

ψυχικά άρρωστοι

εκβιαστές της ευτυχίας

μια ζωή δυστυχίας...

Σωφρονιστικοί υπάλληλοι

στο κελί της μοναξιάς

και της αποξένωσης.

Ανεγκέφαλοι εραστές του χρήματος

πολιτικοί κανόνες χτυπήματος

εχθρικές κουβέντες κινήματος...

Τα επόμενα τρία ανέκδοτα ποιήματα  δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "ΕΝΕΚΕΝ", ΤΕΥΧΟΣ 22, ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2011.

νεκρό σημείο

Ησυχάζουν

οι νύχτες

σε θαλάμους

οξυγόνου._

00.00.00

Άκρη ερημιάς

ένας ποδηλατόδρομος

με ημερομηνία λήξης

Καταναλωθείτε

πριν την αναγραφόμενη

καταστροφή._

ΕΙΔΙΚΟ ΚΛΙΜΑ

Ξεχασμένη

υγρασία

σε χώμα

που πεθαίνει._