Αλέξη Σταυράτη ΓΡΑΜΜΙΚΑ ΦΩΤΟΝΙΑ

Η συλλογή Γραμμικά Φωτόνια  δεν θα εκδοθεί ποτέ. Γιατί, όπως λέει ο ίδιος, ο Αλέξης, κάποια ποιήματα αποφάσισαν να πεθάνουν. Όμως μερικοί στίχοι δεν θέλησαν να ακολουθήσουν. Και αποσκίρτησαν. Κάποιους από αυτούς τους στίχους ζήτησα από τον Αλέξη και μου τους έστειλε. Διαβάζοντας τους, είδα την  ομορφιά ενός δάσους  που το έκοψαν από τους κορμούς. Όμως οι ρίζες παρέμεναν ολοζώντανες  και πέταξαν παραφυάδες, έτσι για να μας δείχνουν την ομορφιά του δάσους.

Ο Αλέξης Β. Σταυράτης γεννήθηκε στη Θεσπρωτία το 1952. Έζησε αρκετά χρόνια στην Κέρκυρα, όπου εργάστηκε στη μέση εκπαίδευση. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή, δύο δραματικούς μονόλογους και δύο μυθιστορήματα. Ποιήματα και πεζά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα περιοδικά.

Έχουν εκδοθεί

2009)	Το Ευαγγέλιο της Ιωάννας, Γαβριηλίδης
(2007)	Ο έρωτας και ο σταυρός, Γαβριηλίδης
(2005)	Σαλώμη, Γαβριηλίδης
(2001)	Ο κλ[ω]νισμένος Θεός, Ελληνικά Γράμματα
(1995)	Βένθει κραδίης, Απόστροφος

 Ευχαριστώ τον Αλέξη για το απάνθισμα των στίχων που μου έστειλεκαι που είναι ένα μέρος μιας συλλογής.

Θέλω όμως  να εκφράσω στον Αλέξη μια επιθυμία μου, σαν φίλος και  σαν άνθρωπος που διαβάζει ποίηση μια ζωή. Πρέπει να αλλάξεις γνώμη Αλέξη και να τα δούμε σε βιβλίο. Πιστεύω ότι οι στίχοι σου και δικαιούνται και τους αξίζει να συγκεντρωθουν και να εκδοθούν σε μια συλλογή. Και νομίζω πολλοί φίλοι θα συμφωνήσουν. 

Μέσα σε παρένθεση υπάρχουν μερικοί τίτλοι των αρχικών ποιημάτων, και ακολούθως η χρονολογία γραφής τους

ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: Σε τρεις γραμμές δεν γράφεις ποίημα / Προλαβαίνεις μόνο / να βάλεις φωτιά στα όνειρά σου… (1993)

           

            Μες στην παλάμη κρατούσε την πτώση του κόσμου της / Γιατί στα δάχτυλα ξυπνάνε οι τραγωδίες / Όταν λείπει το σώμα του…..

           

            Ώστε τρέμουν τ’ αστέρια στον ουρανό; Και πού να δείτε τους ξεκρέμαστους στίχους μου…

           

            Βρέχει / Μου φτάνει ο ήχος / μια και η δροσιά ποτέ δεν λείπει στο βυθό μου

           

            Γλυκά που σε κερδίζει ο θάνατος / Γλυκά που μαχαιρώνει η αγάπη…

           

            Πώς είναι ο ύπνος δίχως όνειρα / Πώς ξενυχτάει μια ζωή δίχως αγάπη…

           

            Πρωί και βλέπεις μόνο παρελθόν / Απόγευμα και σκέφτεσαι μονάχα μέλλον

           

            Όταν τελειώνουν οι θλίψεις / Αρχίζει / να πεθαίνει ο έρωτας…

           

            Τι όμορφα ντύνουν τα λουλούδια το νεκρό / Τι όμορφα σαβανώνουν τα χάδια την αγάπη

           

            Ζήτημα αρχής ο θάνατος / Μα ο έρωτας φυτεύει παντού λουλούδια

           

            Φυσούσε πάλι ο άνεμος / Και τα μαλλιά της / Πάλι το ίδιο ανέμιζαν

           

            Επενδύσεις: Τρεις λέξεις / Δυο ρήματα / Η περιουσία μου και οι φίλοι μου…

           

            Γιορτή: Στρώνεις λουλούδια / για μιαν επέτειο / Τ’ αγκάθια χάνονται / κάτω απ’ τ’ άνθη

           

            Αναλογίες: Καμπυλώνουν τα βλέφαρα / Τα μάτια δεν βλέπουν πως τα φιλιά / Γίνονται μνήματα

           

            Ανασφάλεια: Σε τέσσερα γράμματα κρύβεται ο Θεός / Τι θα κάνει όταν οι λέξεις πεθάνουν;

           

            Φυσική ροή:  Άγριες  πέτρες κυλούν στο ποίημα / Γίνονται λείες λέξεις στο ποτάμι

           

            Πώς πέρασε ο καιρός / Κοιμάται μέσα μου η πληγή / Κι εγώ κρατάω τα χέρια μου κλειστά / Μη ξεχαστούν / Και νοσταλγήσουν το άγγιγμά σου….

           

            Και μια Εύα  είναι αρκετή για τον παράδεισο

           

            Μια καρδιά που κοιτάει τον ουρανό / Ποτέ δε θα πάψει να βλέπει αστέρια

           

            Ραψωδία σκότους:  Ίσως δυο άβυσσοι μαζί συντρίψουνε την κόλαση (27/06/93).

           

            Αναδυόταν μακριά μου η θεά / Και στην καρδιά έσβηνε ένα δάκρυ (11/07/93)

           

            Τρεις βάρκες / Αποσιωπητικά / Ηλιοβασιλέματος …

           

            Είναι πρωί και τα πουλιά παρακαλούν να σηκωθώ / Αλλά τις νύχτες τριζόνια  ξαγρυπνούσαν στο σεντόνι μου…

           

            Ακαριαία ποίηση / Πτήση ευθύβολου βέλους / Με κόντρα ανέμους και αγγελάκια…

           

             Εκρήξεις των λέξεων / Γραμμικά φωτόνια   (Καταστάλαγμα, 29/04/94)

           

            Ταξιδεύω πίσω από το φως / Και μια λέξη όρθια / να παριστάνει την πόρτα (15/5/94)

           

            Αχ και να μην έβρισκε κανείς / το φωνήεν που βάραινε / κάθε βράδυ στο μαξιλάρι του (Στερητικόν, 31/05/94)

           

            Έγκλειστοι στα δώματα της σιωπής / και της ομίχλης / Περιπολούμε για ένα όνειρο…  (02/06/94)

           

            Πώς μπορεί ο ποιητής και κρατάει στα χέρια του φωτιά και δεν πεθαίνει;

           

            Το δρομολόγιο ήταν νυχτερινό / Αυτός και η νύχτα / όφειλαν να χωρίσουν το πρωί….

           

            Κοιμάμαι σ’ ένα κρεβάτι στρωμένο με στάχτες / Το πρωί Σέρνομαι πάνω τους σκουλήκι των βράχων / υψώνω τα όνειρα / λευκούς φωτοσυλλέκτες (Φωτογράμμιση, 05/07/94)

           

            Υπερβολές / Τα όνειρά μου δεν ταξίδεψαν ούτε στον ύπνο τους (20/08/94)

           

            Πώς βρέθηκες εσύ στην άκρη του δρόμου / να κρυώνεις σαν ανύπαρκτος έρωτας; / Δεν είδες / τις μικρές σταγόνες ελεημοσύνης / και κάποιους κεραυνούς / που μύριζαν ξεθυμασμένες προσευχές; / Ο ποιητής δε ζητιανεύει φωνήεντα / αλλά αρπάζει φωτιές από αθάνατους δράκους…

           

            Βρήκα το αεί στα σύννεφα Επαίτης, δανειστής ή καιροσκόπος Ή ίσως κάτι …χειρότερο ακόμα 

           

            Μια μικρή ηλιαχτίδα / όσο ένα ασύμπτωτο όνειρο. / Αλλά τα όνειρα άλλαξαν δρόμο / και δεν περνούν πια από τη γειτονιά μου…

           

            Άφησέ με ν’ ακουμπήσω την άβυσσο / πλάι σου / Να κρατήσεις στα χέρια μου τις τρομαγμένες υποψίες / τη βουή του πόνου / όταν τις νύχτες σφυρίζει / ο αγέρας / και θολώνουν τα όνειρα με αίμα

           

            Μα τι ωραία θα είναι αύριο / θα έχει λιακάδα / θα έχει ουρανό / και δυο λευκές ελπίδες / θα γεμίζουν τα άδεια μου χέρια (Μακρινή απάντηση, 05/02/95)

           

            Χίλια κύματα κοιμήθηκαν στο μαξιλάρι μου

           

            Το πρωί φώναξα στην καρδιά / να σταματήσει τα παιχνίδια / γιατί το κρύο μοίραζε χρώματα / και η νεράιδα είχε χάσει το ραβδί της (06/02/95)

           

            Ύστερα ράγισε ο βράχος Και ανάμεσά του πέρασαν δυο δάκρυα ευτυχίας (Αλλαγή πλεύσεως)

           

            Η ψυχή ρίζωσε στο βράχο / κι έγινε νεκρό περιστέρι.

           

            Τίποτε δεν είναι πρωτότυπο / Τίποτε νέο / Ο γνωστός ρυθμός της αβύσσου / στα καλντερίμια του κόσμου… (Ή μήπως είναι παραίσθηση ενός νεκρού ποιητή;......) (Μάρτυρας, 28/03/95)

           

            Μικρές επιθυμίες / Πάλι μού κρύψατε τον ήλιο (Βραδινά αποστάγματα, 03/05/95)

           

            Σε τι κρασί τη δίψα μου να σβήσω / σε ποια Κανά να κάνω την αρχή…

           

            Ζηλεύω την πρώτη φορά που έγειρες πάνω μου / κι εγώ σου είπα / Σιωπή / τώρα γεννιέται ένα θαύμα. / Κι εσύ απλά με φίλησες (Ενύπνιες διαδρομές, 28/06/95)

           

            Θα ζωγραφίσω πάνω στους ώμους σου / άσπρα πανιά για το ταξίδι!

           

            Χαμογελάς σαν στίχος που στολίζει ένα ποίημα

           

            Χωρίς εσένα είναι μαρτύριο το φως (Εξηγήσεις, 16/10/95)

           

            Δεν είμαι εδώ που σας χαμογελώ / Είμαι εκεί που βλέπετε καπνό / Εκεί που καίει η αγάπη μου / κάτι ξερόκλαδα της θλίψης (Σήματα ζωής 16/10/95)

           

            Ας σκεφτούμε λίγο τη θλίψη / εκείνου που πνίγεται / στο δάσος της αμφιβολίας / Τα πεταμένα διαμάντια του στο δρόμο (Μεγαλοψυχία, 16/10/95)

           

            Μη δανείζεσαι τρελά φτερά / Στα κοιμητήρια δεν φυτρώνει δικαιοσύνη        

           

            Μουσική χελιδονιών / τριγμοί της αβύσσου

           

            Η καιόμενη βάτος διαλαλεί / πως το άπειρο κατοίκησε / ανυπερθέτως / σε λευκά σταχτοδοχεία (Βροχή σιγανών εκλάμψεων, 06/01/96) 

           

            Ένα λουλούδι άναψε κερί στα περασμένα μου σκοτάδια…

           

             Ήταν ο έρωτας που ανακάτευε τα χαρτιά / και μοίραζε διαδρομές / σε διαστημικές εξισώσεις… (Νέες λύσεις, 07/01/96)

           

            Ποίημα είναι δυο μάτια / που συντροφεύουν την μοναξιά σου/ γυμνή από αλήθεια / γυμνή στην κόλαση της αγάπης….     

                          

            Και τι δε θάδινα / να μεγαλώσει λίγο η νύχτα μας / Να ονειρευτούμε την ομορφιά / που κάποτε κρατήσαμε στα χέρια μας / Πριν μας προδώσει ο κήπος της Εδέμ….

           

            Οι λέξεις πάνε κι έρχονται / χωρίς ειρμό / χωρίς σκοπό / χωρίς εσένα πια / Στίχοι παράφρονες χοροπηδούν / σε λιτανεία ελπίδων… (Χαμηλό βαρομετρικό, 26/01/96)

           

            Με κάθε έρωτα γεννιέται ένα αστέρι / Τα χείλη συμφωνούν και ζωγραφίζουν / έναν μικρό ουρανό.

           

            Να συντρίψουμε το γέλιο της κόλασης / με την έκρηξη / ενός και μόνον ονόματος

           

            Πενθούν πάντοτε / όσοι αγάπησαν πολύ / Θυμάσαι που έλεγες να μη ξεχάσω / θυμάμαι που έφυγες σαν να με ξέχασες (Με κάθε λέξη αποζητάω τη σιωπή, 06/02/96)

           

            Εκείνο το λάθος αποζήταγες / που θα σε χρέωνε με σιωπή (Θλίψη για λάθη που δεν έγιναν, 16/02/96)                                    

           

            Ήχοι της νύχτας / βραδινά σύμβολα σε επένδυση μαύρου

           

            Ποιητή / Μα τι ζητάς επιτέλους στην καρδιά του σκοταδιού;/ Να κλειδώσεις το χρόνο / να κατέβεις στην άβυσσο / Να κρεμάσεις τα χρώματα στην ουρά κάποιου σκύλου αλήτη… (Ήχοι της νύχτας, 08/02/96)                                                       

           

            Το οξύ χαμόγελο του διαβόλου ρυπαίνει τη σκέψη μου / Ας υπάρξει επιτέλους ένας παράδεισος / Πριν χαράξει η αλήθεια της κόλασης…  (Υποψίες, 20/02/96)                                                                       

           

            Γυμνά χέρια κρέμονται στη νύχτα / νοσταλγώντας τους όρκους / Τα φιλιά των κυμάτων / σε έρημα ακρωτήρια / και οι αστραπές φώτιζαν το δρόμο της αβύσσου (Σιγή αργών βημάτων  (23/02/96)

           

            Σαν μοιρολόι των άστρων στενάζω στον άνεμο /  Στα βλέφαρα βυθίζεται ο ουρανός…  

           

            Προσδοκώ μιαν ανάσταση / στα αμείλικτα σάβανα / της υπόσχεσης

           

             Οι λέξεις νεκρές / χλομά κίτρινα φύλλα / στα πόδια σου./ Ένα ποίημα χάνεται μες στα όνειρα που τρεμόσβηνες…   

                  

            Να μου κρατάς το χέρι στη βροχή / να χύνονται τρελά τα δάκρυα  / της υπόσχεσης /  Να μου φιλάς τα μάτια μου με αστραπές χαράς / Δυο χέρια βρεγμένα / δεμένα μαζί / δυο σώματα ξένα / που σμίγει η βροχή

           

             Ένα χάδι της φωνής σου / Ένας στίχος την αυγή / Ν’ ακουμπήσω την ψυχή μου…

             

            Ποιητή / πάρε αγκαλιά όλες τις λέξεις σου / και κρύψου μες στη σιωπή. / Ίσως αυτή να είναι η σωτηρία σου…

           

            Αν δεν ανοίξεις εσύ τα χέρια σου / Πώς θ’ αγκαλιάσω ολάκερο ουρανό;

           

             Έξω οι λύκοι περίμεναν ήσυχα το κορμί σου / Εγώ σου φώναζα / κι εσύ χαμογελούσες / σαν πληγωμένο ελάφι / Ήσουν ένα σκοτωμένο ποίημά μου….

           

            Θλιμμένα σύννεφα κι απόψε / περιπολούν στον ουρανό μου / Με αγωνία προσμένω το πρωί / που θα φωτίζεις μόνο εσύ…

           

            Κρυμμένη αδιάκοπα στη μοναξιά / συνήθισες τη γλώσσα των θηρίων / Ονόμαζες το μαύρο, μαύρο / Η σάρκα σου / πάντα ήταν σάρκα…

           

            Έγινε η ποίηση νεκροταφείο / των εξωμήτριων ονείρων μου / Γεύση της θλίψης / η υπόσχεση της αγάπης σου…  (Χωρίς δικαιολογίες, 07/05/96)

           

            Το καράβι μου ταξιδεύει πάνω σε χίλια μυστήρια  (Αρχή ταξιδιού, 18/07/96)

           

            Ποιος άλλος μέτρησε στο στόμα σου / όλα της γης τ’ αστέρια / Ποιος άλλος έχασε τις νύχτες του / καθώς τις φώτιζε η λάμψη σου / Ποιοι άλλοι από μας / θα ταξιδέψουνε στην κόλαση / με τα καράβια τους ναυαγισμένα …

           

            Όταν τελειώσουν οι χειμώνες μου / Θα βρει φωλιά το όνειρο / θα επιστρέψει…

           

            Ο έρωτας δεν είναι εδώ / Η αγάπη μας δεν είναι εδώ / Εδώ είναι μόνο ο χειμώνας

           

            Οι στίχοι του βαδίζουνε σκυφτοί κι αμίλητοι / χωρίς ουρανό / Οι λέξεις σέρνουν τα βήματα / στη χώρα της σιωπής / Διαπράττουν οι ίδιες / το φόνο της κρυφής ελπίδας

           

            Το σύμπαν έφτασε στο χείλος της αβύσσου / το ποίημα πνίγεται στις αμαρτίες του

           

            Οι λέξεις μου παιδιά χαϊδεμένα / κρύβουν τον τρόμο σε αθώα φωνήεντα / εκρηκτικά μιας τέχνης ψευδαίσθητης…

           

            Τέλειωσε η συμφωνία της καρδιάς / τώρα είναι η ώρα της αράχνης

           

            Όνειρα αυριανής εξορίας / Σ’ ένα χτες που πολλαπλασιάζει / αναίσχυντα τον εαυτό του   (Εκμηδένιση, 04/12/96)

           

            Ένα πουλί πέτρωσε στην κορυφή του δέντρου / Ένα χαμόγελο κλείστηκε στο κάστρο του / Πλημμυρίζει το αίμα / η λευκή απορία των στίχων           

           

            Αργά τις νύχτες ανοίγω ένα παράθυρο στο φως (Υπόμνηση, 14/12/96)

           

            Λέξεις που καρπίζουν / σιωπή και ανωνυμία

           

            Φοβάμαι τη στιγμή / που ένα βιβλίο ποίησης / θ’ ανοίξει σαν πληγή / κι εσύ θα κόβεις βότανα / δήθεν να με γιατρέψεις.

           

            Αν δεν αγγίξεις με τα χέρια σου / τα μάτια μου / στα σπλάχνα μου θα φτερουγίζουν νυχτερίδες / (Παράκληση, 24/01/97)

           

            Κρατάω στα χέρια μου τη λάμψη σου / σε κάθε λέξη μου ταιριάζει σαν φωνήεν (Διλήμματα, 07/02/97)

           

            Ανάβω κεριά να ξορκίσω το θάνατο / γεμίζω τις πέτρες με σήματα ιερογλυφικά / (Αλλαγή πλεύσεως, 18/02/97)

           

            Λένε πως όλες οι αγάπες αυτοκτονούνε την αυγή / Εσύ όμως έφυγες μέρα μεσημέρι (Αιτιολογία, 20/02/97)

           

            Λέξεις ομιχλώδεις βαθαίνουν το ρήγμα της σιωπής (Φωταψίες, 23/02/97)

           

            Ομορφιά που δεν χάιδεψες τα μάτια μου / τους σκοπούς όλους τους εκπλήρωσα / Τώρα με νύχια και με δόντια / σκάβω να βρω τη λάμψη σου / ν’ ανεβάσω απ’ τον Άδη / το κρυμμένο μυστήριο της απουσίας σου (Κάθοδος στον Άδη, 01/03/97)

           

            Για εκείνο το κόκκινο χάδι στην καρδιά / που αλλιώς το ονομάζουμε φιλί / δεν μπορώ να σε λησμονήσω (Σωσίβιο, 18/3/97)

           

            Η καρδιά μου χτυπάει για σένα / Το φιλί μου νοσταλγεί μόνο εσένα / Τόσες φορές σταυρώθηκα / πότε θα γίνω κερί της ανάστασης; (Δικαιοσύνη, 22/04/97)

           

            Μοναξιά / φίδι που σέρνεσαι τις νύχτες / Μα η ψυχή μου είναι πουλί / έτοιμο να πετάξει μακριά σου… (Μοναξιά, 10/05/97)

           

            Τα χρόνια άνθιζαν σε φωτεινά νεφελώματα / κανείς δεν πρόσεχε / το σκουλήκι των σπλάγχνων

           

            Τώρα που έφυγες / Το πρόσωπό μου μοιάζει / φωτογραφία σκισμένη

           

            Οι στίχοι μου χαϊδεύουν το κορμί σου / μα να σ’ αγγίξω δεν μπορώ / γιατί τα όνειρα δεν έχουνε σκιές  (Τα όνειρα δεν έχουνε σκιές, 17/07/97)

           

            Ανοίγω το σακίδιο και συλλέγω το φως / Ύστερα μόνος / ιδρύω καινούργια αστέρια / και περιμένω να ξημερώσει (Διδασκαλία, 24/07/97)

           

            Δεν μιλούσαν / μόνο τα χέρια ανακάτευαν / τη θλίψη

           

            Δεν έβλεπε ακόμα τις πληγές / το μεταμφιεσμένο αίμα  (Αυταπάτες, 24/11/97)

           

            Ίδιες περνούν  οι εποχές / μονάχα οι λέξεις σκαρφαλώνουν στην ψυχή / και ο ποιητής / ανήμπορος / παίζει συνέχεια το παιχνίδι τους…