Μ'όνειρα πάντα γαλανά
Στο πλάι της καρδιάς σου
Να ξερεις θα κοιμάμαι
Μόνη στη άδεια κάμαρη
Σε πέπλους σκιάς καταχωμένη
Μόνη με τους αγγέλους μου
Σιωπηλή
Όμως η μνήμη των ματιών σου
Πάντα θα κρύβεται στο μαξιλάρι μου
Επίμονη και τρυφερή
Και τα μαλλιά μου θ'αναδεύει
Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου
Από τη συλλογή "εν τη ρύμη του νόστου"
4 σχόλια:
Πόσο ανθρώπινο,τρυφερό κ γεμάτο ανθρώπινη αξιοπρέπεια κ ευαισθησία το ποίημα που ανάρτησες Ανδρέα.
Ομορφο το ποιημα Ανδρεα αλλα θα σε μαλώσω...
Που έχουν πάει οι δικες σου εμπνεύσεις;;;;;
Ναι Γιάννη, είναι γεμάτο τρυφερότητα. Και η ποιήτρια είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος.
Οι δικές μου εμπνεύσεις...
Θα ρθουν Μαρία μου...
Δημοσίευση σχολίου