Τα φώτα σαν πουκάμισα
Ντύνουν τα σώματα
Εκείνων των ανθρώπων
Που αγαπήσαμε
Και που αφήσαμε
Ή μας αφήκαν
Χωρίς χαιρετισμό
Ποτέ δεν καρτερούσαμε
Τέτοιο θέαμα
Δεν προέβλεπαν
Τα μάτια μας
Τόσους κρίνους
Ήταν γραφτό να χάσουμε τον ύπνο
Χωρίς διαμαρτυρία
Μέσα στους μενεξέδες να σκορπίσουμε
Και να ξαναβρεθούμε
Από την ενότητα Ο θάνατος θα μάθει να πεθαίνει (1938)
Από τη συγκεντρωτική έκδοση στη δόξα των πουλιών (1997)
2 σχόλια:
Α, πιάσαμε τον Σαραντάρη πάλι;
Πολύ χαίρομαι γιατί πολύ τον αγαπώ αυτόν τον ποιητή. Δηλαδή, είναι να μην τον αγαπάει κάποιος; Άνοιξε νέους δρόμους στην εποχή του. Τι κρίμα που πέθανε τόσο νέος!
Να θυμηθώ κι εγώ να βάλω ποιήματά του από βδομάδα.
Τι υπέροχα λόγια...
Ο θάνατος θα μάθει να πεθαίνει ε...;
Πόσο απίστευτα λιτές οι πιο αληθινές λεξεις...
Καλημερα Ανδρέα μου
Ελπίζω εντος των ημερων να επιστρέψω...
Δημοσίευση σχολίου