26 Μαρ 2010
Με σεντεφένια ηλακάτη
Χέρια απλωμένα
μέσα στη σκέψη και στα σωθικά
με τραβάνε στις τέσσερεις
γραμμές των οριζόντων
διαμελίζουν τις λέξεις μου
κι αφήνουν τα κομμάτια
στους δείχτες του ρολογιού
μετέωρα να ταξιδεύουν.
Οι φλέβες τεντωμένες
τυλίγονται με μίσος
γύρω απ το κορμί
που φλέγεται την αγωνία
αβέβαιης αναζήτησης
σε ουδέτερη ζώνη ανάμεσα
στη Πύλη του Αχέροντα
και μια μακρινή Ιθάκη.
Κι εσύ ακροβατώντας
στη τεντωμένη γραμμή
που δένει τα σκοτάδια
με το θαλασσινό ξημέρωμα
υφαίνεις με σεντεφένια ηλακάτη
στίχους από χρωματιστές κλωστές
και ρίμες μεταξένιες
τα σταυροδρόμια να σημαδέψουν.
Ανδρέας Καρακόκκινος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
12 σχόλια:
Κι εσύ ακροβατώντας
στη τεντωμένη γραμμή
που δένει τα σκοτάδια
με το θαλασσινό ξημέρωμα
υφαίνεις με σεντεφένια ηλακάτη
στίχους από χρωματιστές κλωστές
και ρίμες μεταξένιες
τα σταυροδρόμια να σημαδέψουν.
...
....
ειδικά το τέλος είναι "απογείωση!"
Καλημέρα Αντρέα!
Ωραίο το ποίημά σου Ανδρέα.
Καλημέρα.
Και να που η μοίρα του ζητιάνου ήρθε να συμπληρώσει όσα εσύ συμπλήρωσες σε μενα...
Την καλημέρα μου από τα σοκάκια του Κόσμου....
Στην άκρη του κόσμου
με χέρι απλωμένο
ένας ζητιάνος εντός μου
με κορμί σκορπισμένο
επαιτεί ολοκληρώσεις
στην εκπνοή του χρόνου
κι ανθρώπινες μονώσεις
στην πληγή του πόνου.
Μεταλλικές απολήξεις
τ’ ακροδάχτυλά του
αν προβείς να τ’ αγγίξεις
η σκιά ενός θανάτου
σου βαραίνει τους ώμους
και τραβάς την αφή σου..
τον αφήνεις στους δρόμους
της χαμένης Αβύσσου…
Μία νεκρή Ατλαντίδα,
που δε βρέθηκε ακόμη,
η δική του πατρίδα…
το ασαφές σταυροδρόμι…
Η δική του αγωνία
ρίγος στη δική μου γραφή…
του χεριού του η επαιτεία
προεξέχει απ’ το δικό μου κορμί…
Απίθανο Ανδρέα, κάθε στίχος πολύ δυνατός..
Καλή σου μέρα!
Στρατή, Ντίνο, Χριστιάνα σας ευχαριστώ για τα καλα σας λόγια
Κάκια μου, διάβασα και ξαναδιάβασα το ποίημα σου. Νομίζω το κατάλαβα αρκετά. Και συνέχισα τη σκέψη σου με τη δικιά μου. Σ ευχαριστω.
Όσο κι αν είναι τεντωμένη η γραμμή, εσυ θα την διαβαίνεις πάντοτε ανάλαφρα με τα φτερά της ποίησης, ακροβατώντας άφοβα, με θέα καινούργιες υπέροχα ταιριασμένες λέξεις, δροσερές, φωτεινες και ονειροπόλες σαν το θαλασσινο ξημέρωμα... Και άσε τα σκοτάδια και τον Αχέρωντα για όσους χάσαν την ψυχή τους.... Δεν θέλω να πω ότι είναι υπέροχο, εξαιρετικό και άλλα τέτοια τετριμμένα, θέλω απλά να σου πω ότι όταν το διάβασα έκλεισα τα μάτια μου και εβλεπα μόνο ορίζοντα!!!
καλημέρα Ανδρέα
όμορφο το ποίημα σου
όμορφα το συνταίριασες με τη μουσική
οι γραμμές των οριζόντων άλλωστε όλους μας ενώνουν
άλλοι τις περπατούν ακροβατώντας άλλοι απλώς τις κοιτούν
Αντρέα μού άρεσε το ποίημά σου.Πραγματικά υπάρχει κλιμάκωση με δυνατό επίλογο.Περάσαμε ωραία στην ποιητική συνάντηση με τους Ελλαδίτες ποιητές Ηλία Γκρη και Κώστα Γ. Παπαγεωργίου.Διάβασα και εγώ ποιήματά μου καθώς και ο Γιώργος Μολέσκης, η Νάσα Παταπίου,ο Γιώργος Χαριτωνίδης και βεβαίως οι Ελλαδίτες σημαντικοί ποιητές.Ήταν υπέροχη βραδιά.
Τα δικά σου σταυροδρόμια συναντιώνται με τα δικά μας...
Μας ταξίδεψες..Υπέροχο..
Καλό βράδυ Ανδρέα..
Ανδρέα, αυτός ο σπαρακτικός συνδιασμός των αντίθετων συναισθημάτων:
μελαγχολία-αναγέννηση
Αχέροντας-μακρινή Ιθάκη
σκοτάδια-θαλασσινό ξημέρωμα
σκοτάδια-χρωματιστές κλωστές
συνθέτουν ένα δυνατό υπαρξιακό ποίημα που αγγίζει και συγκινεί.
Ανδρέα μου...
επέτρεψε μου να σου πω ότι αυτό είναι ένα από τα ομορφότερα και πιο συγκινητικά και πιο συναισθηματικά και πιο μελωδικά και πιο αρμονικά ποιήματα σου.....
Είμαι συγκινημένη.
Μου λείπεις.
Γαλάτεια
Δημοσίευση σχολίου