Σαν πίνακας του Μποτιτσέλι

Μια στιγμή,
μονάχα μια στιγμή,
ουράνιο τόξο
που γεννήθηκε
στα μάτια σου
και σβήνει
στους αφρούς της θάλασσας
σαν πίνακας του Μποτιτσέλι
όταν στα κύματα αναδύθηκε
η Θεά του έρωτα
και μέσα σ ένα όστρακο
ντύσανε τη γύμνια της
μ ένα μανδύα οι ‘Ώρες.

Μια στιγμή,
μονάχα μια στιγμή,
στις όχθες του ονείρου
ν απλώσουμε τις λέξεις μας
που μούσκεψαν,
στο φως του φεγγαριού
να μετρήσουμε
τις σταγόνες και τις μέρες
που ταξιδεύουν χωρίς πυξίδα
και με τα χρώματα της ίριδας
να ζωγραφίσουμε
θεές της αναγέννησης
στη ξεφτισμένη βάρκα.

Ανδρέας Κ.