1 Ιουν 2010

Απρόσμενα άφωνα κι απορημένα



Απρόσμενη η σιωπή
σμίγει με της νύχτας
το μαύρο μαντήλι
σε αργό στροβίλισμα
από νότες νοσταλγικές
του ξεκούρδιστου πιάνου

Άφωνες οι λέξεις
σμίγουν συνωμοτικά
κάτω από μπαλκόνια
όπου κάποτε Ιουλιέτες
έδωσαν όρκους αγάπης
και δεν ήπιαν φαρμάκι

Απορημένοι οι Ρομέοι
αυτόχειρες εραστές
στο ερωτικό λυκαυγές τους
τυλίγουν ανάσες
σε αμφίβολα πορίσματα
και ντύνονται νυχτολούλουδα.

Ανδρέας Κ.

6 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Απρόσμενες απορίες
να σμιλεύουν ένα χωρο
όπου καποτε δέσποζαν μόνο Όνειρα...


Απορρημένες σιωπές
να κυλούν ποτάμια υποψίας
κατω από τα φυλλώματα μιας καρδιας
που ξεψυχα καθε βραδυ
περιμενοντας ένα καλοκαιρινό άγγιγμα...


Φοβος και άρνηση...
και μιας λήθης το πηγαδι να περιμενει
αχόρταγο να καταπιεί όσες σταγόνες συναισθημάτων
δε χωρεσαν στο φαρμακι που ήπιε ο Ρωμαίος..
στο αίμα που έσταξε από το κορμί της Ιουλιέττας...


Απορώ....
και Σωπαινω..
μόνο μία νοσταλγία απλά ψιθυρίζει
πόσο Υπεροχα θα ήταν όλα, αν λίγο....
μονο λίγο, γινόταν δηλητήριο η απόσταση....
αν την έπινα...
και αξαφνα μεσα από ενθουσιασμενες σιωπες
θα βρισκομουν τυλιγμενη από την παρουσία σου...

KOSTAS PAP είπε...

Πολύ καλό. Μου άρεσε. Οι Ρωμαίοι και οι Ιουλιέτες θύτες ή θύματα. Καλό βράδυ.

logia είπε...

πόσες φορές ήρθα και ξανάρθα
πόσες φορές το διάβασα και το ξαναδιάβασα
μα ο θείος blogger, σκληρός μαζί μου, δεν μου επέτρεπε να αφήσω σχόλιο...

ένα λουλούδι αφήνω σήμερα αφιερωμένο στις μεγάλες αγάπες

αυτές που μας κρατούν ζωντανούς
σε πείσμα των κακών καιρών

αυτές που μας βοηθούν να πολεμάμε τη μιζέρια με χαμόγελο

την καλημέρα μου!

Poet είπε...

Ναι, είναι ένα ωραίο ποίημα. Ο θείος είναι πιο καλός μαζί μου. Και μου επιτρέπει να πω ότι πιο πολύ μου άρεσε ο τίτλος.

Poet είπε...

Απρόσμενα, άφωνα κι απορημένα, συνειδητοποιώ ότι σε έχει απορροφήσει το facebook. Καινούριο κοσκινάκι μας.

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Παντα αφωνες ειναι οι λεξεις....μονο σε λιγους εκλεκτους επιλέγουν να μιλησουν...