ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ

Ωδή στις Χάριτες

Χάριτες, του Δία θυγατέρες,
πόσες φορές προσπάθησα
για σας να γράψω μιαν ωδή.
Κι όμως, δεν τα κατάφερνα ποτέ,
λόγια ικανά μη βρίσκοντας
τη χάρη σας να υμνήσουν.
Απόψε, όμως, κοιτάζοντας
τ’ ολόγιομο φεγγάρι,
είδα μέσ’ στο χρυσάφι του
τη θεϊκή μορφή σας.
Κι άκουσα το τραγούδι σας,
μέσ’ στο ναό του Απόλλωνα,
στους ιερούς Δελφούς•
τότε που γλυκοτραγουδούσατε,
παρέα με τις Μούσες
και τη γλυκιά Αρτέμιδα.
Και ξαφνικά ένα τραγούδι τρυφερό
εμπνεύστηκε η ψυχή μου.

«Θεές αγνές, σεμνές, πανέμορφες,
εσείς μονάχα δίνετε ουράνια ευτυχία,
εσείς που, δίπλα στον Απόλλωνα,
υμνείτε αδιάκοπα τον ύψιστο τον Δία,
εσείς που σε θνητούς και σε θεούς
δίνετε κάθε ωραίο.

Θεές, που ’χετε πρόσωπα
σαν λουλουδιών μπουμπούκια,
θεές, που ’χετε μάγουλα
στα χρώματα των ρόδων,
από καμιά δεν λείπετε γιορτή
στου Ολύμπου τα παλάτια.

Θεές της ποίησης και του χορού,
της μουσικής και της ρητορικής,
που σύμβολά σας έχετε
όλης της γης τα λούλουδα
και τους καρπούς των δένδρων,
στην Αφροδίτη ανήκετε.
Εσείς όλες την λούσατε,
εσείς την εμυρώσατε
εσείς την εστολίσατε,
πριν πάει στον Αγχίση.

Χάριτες, του Δία θυγατέρες,
μέσα στο φως του φεγγαριού
μόνον εσάς θα βλέπω,
άλλοτε να ’στε ολόγυμνες
και άλλοτε ντυμένες
με διάφανους χιτώνες.
Η μια ένα ρόδο να κρατά,
η δεύτερη ένα στάχυ
κι η τρίτη ένα κλαδί μυρτιάς.
Κι όλες μαζί ν’ αστράφτετε
πιότερο κι απ’ τον ήλιο,
μ’ ένα χαμόγελο γλυκό
στα ρόδινά σας χείλη».

Γιόλα Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου
Από την ανέκδοτη συλλογή «Μυθολογία, Μούσα μου»