ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ

Κίτρινο χρώμα που περνά
Πάνω από δένδρα γυμνωμένα.
Τα σπίτια
Αυτά που κατοικήθηκαν
Κι έμειναν μόνα
Αυτά που δεν υπήρξανε ποτέ.
Λυπημένα
Απ’ την επιθυμία που
Γύρισε αργά μέσα στο βλέμμα
Έτσι όπως με τα χρόνια
Τα δάκρυα γίνονται εύκολα
Αυτόνομα
Κυλούν από τα μάτια
Όπου κίτρινο χρώμα σέρνεται
Επάνω στα αισθήματα
Επιβάλλοντας
Την επιφάνεια
Μιας θάλασσας ήρεμης
Παιδί της κούρασης
Εγώ που πάλεψα
Στα όνειρά μου
Για ένα σπίτι αιώνιο
Με χρώμα στους τοίχους
Τριγμούς στα σανίδια
Ρυτίδες στα μάρμαρα
Εγώ που ζήτησα
Να μετανιώσω
Μες σ’ ένα σπίτι
Να γονατίσω
Μες σ’ ένα σπίτι
Που να γνωρίζει
Το δέρμα μου
Δεν είναι οι τάφοι που φιλοξενούν
Το σώμα μας
Δεν είναι οι τάφοι που κρατούνε
Την ψυχή μας
Να μην γυρίζει αναζητώντας
Οίκημα
Δεν είναι οι τάφοι που ευεργετούν
Η τιμωρούν
Την υστεροφημία μας
Είναι τα σπίτια που μας γνώρισαν
Αυτά που υπήρξανε
Ο οίκος των ονείρων μας
Σχεδίες που γενναία απαγκιστρώνονται
Και πλέουνε στα γαλανά νερά
Του άυλου κόσμου μας
Κι εγώ που πόθησα
Μες σ’ ένα σπίτι να κριθώ
Που θα με γνώριζε
Ήρθε η ώρα.
Μέρα τη μέρα αφανίζομαι
Μες σε σκληρούς καθρέφτες
Καθρεφτίζομαι
Χάνω το σώμα μου
Ξεχνώ το βλέμμα μου
Και δεν υπάρχει
Το σπίτι μου
Το σκήνωμά μου
Να με γνωρίζει.
Κι ο πόνος
Ο χρόνος
Ο χρόνιος πόνος
Είμαι ασθενής
Και ζω αυτά που υπήρξανε εφιάλτες μου
Ασθενώ και φοβάμαι
Θα φύγω
Αφήνοντας
Στην άμμο το σώμα μου
Στο κύμα το αίμα μου
Ανάμεσα στα σπίτια των ανθρώπων.

25/2/05
Πανσέληνος στο ζώδιο της Παρθένου

Άννα Λαζαρίδου