30 Μαρ 2011
Σ ένα ποτήρι η μοναξιά
Πίνει τη μοναξιά
στο μπαρ
μ ένα ποτήρι στο χέρι.
Λικνίζεται στις νότες
του ονείρου
και το κορμί της ρυθμός ερωτικός.
Ψιθυρίζει τα τραγούδια που μιλούν
γι αγάπη
κι η σκέψη σε ταξίδι αναπόλησης.
Παρατηρεί τους θαμώνες
τάχα αδιάφορα
με βλέμμα πάντα λυπημένο.
Αναζητά μια συντροφιά
γι απόψε
ή για το πάντα της ζωής.
Σμίγει το δάκρυ της
με το ποτό
να σβήσει την αιώνια θλίψη.
Ανδρέας Καρακόκκινος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 σχόλια:
ποίημα-καταγραφή... όμορφο ποίημα...
πες μου όμως, Ανδρέα, πως σβήνει η αιώνια θλίψη; πως;
και σαν εικονα να το δεις τελειο
Ανδρέα μου, συγχαρητήρια!
Ειλικρινά, πρόκειται για ένα από τα πιο "ατμοσφαιρικά" ποιήματα που έχω ποτέ διαβάσει. Για ένα κείμενο, που -κατά την άποψή μου- θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης ζωγράφων, μυθιστοριογράφων και μουσικοσυνθετών.
Ο λιτός τρόπος γραφής του και η συντομία του αναμφίβολα είναι αντίστροφα ανάλογοι προς το κάλλος και την περιεκτικότητά του σε νοήματα. Εκπληκτικός ο κάθε στίχος. Καταχωρήθηκαν, για πάντα, στη μνήμη και στην ψυχή μου και η πρώτη και η τελευταία στροφή...
Και κάτι ακόμη, Ανδρέα μου... Πιο κατάλληλο επίθετο από το "αιώνια", για να χαρακτηρισθεί η θλίψη, δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει...
Βίκυ, αναζητώντας στιγμές όμορφες μέσα στην απλότητα της μέρας.
love2love σ ευχαριστώ!
Γιόλα μου, τα λόγια σου είναι πάντα ένα δώρο για μένα. Σ ευχαριστώ πολύ.
Δημοσίευση σχολίου