30 Μαρ 2011

Σ ένα ποτήρι η μοναξιά



Πίνει τη μοναξιά
στο μπαρ
μ ένα ποτήρι στο χέρι.

Λικνίζεται στις νότες
του ονείρου
και το κορμί της ρυθμός ερωτικός.

Ψιθυρίζει τα τραγούδια που μιλούν
γι αγάπη
κι η σκέψη σε ταξίδι αναπόλησης.

Παρατηρεί τους θαμώνες
τάχα αδιάφορα
με βλέμμα πάντα λυπημένο.

Αναζητά μια συντροφιά
γι απόψε
ή για το πάντα της ζωής.

Σμίγει το δάκρυ της
με το ποτό
να σβήσει την αιώνια θλίψη.

Ανδρέας Καρακόκκινος

6 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

ποίημα-καταγραφή... όμορφο ποίημα...

πες μου όμως, Ανδρέα, πως σβήνει η αιώνια θλίψη; πως;

love2love είπε...

και σαν εικονα να το δεις τελειο

Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου είπε...

Ανδρέα μου, συγχαρητήρια!
Ειλικρινά, πρόκειται για ένα από τα πιο "ατμοσφαιρικά" ποιήματα που έχω ποτέ διαβάσει. Για ένα κείμενο, που -κατά την άποψή μου- θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης ζωγράφων, μυθιστοριογράφων και μουσικοσυνθετών.
Ο λιτός τρόπος γραφής του και η συντομία του αναμφίβολα είναι αντίστροφα ανάλογοι προς το κάλλος και την περιεκτικότητά του σε νοήματα. Εκπληκτικός ο κάθε στίχος. Καταχωρήθηκαν, για πάντα, στη μνήμη και στην ψυχή μου και η πρώτη και η τελευταία στροφή...
Και κάτι ακόμη, Ανδρέα μου... Πιο κατάλληλο επίθετο από το "αιώνια", για να χαρακτηρισθεί η θλίψη, δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει...

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Βίκυ, αναζητώντας στιγμές όμορφες μέσα στην απλότητα της μέρας.

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

love2love σ ευχαριστώ!

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Γιόλα μου, τα λόγια σου είναι πάντα ένα δώρο για μένα. Σ ευχαριστώ πολύ.