31 Ιουλ 2009

Αγάπη στην απεραντοσύνη



Αγάπη στην απεραντοσύνη


For small creatures such as we,
the vastness is bearable only through love
Για τα μικρά πλάσματα όπως εμείς,
η απεραντοσύνη του διαστήματος είναι υποφερτή
μόνο με την αγάπη
Carl Sagan



Μέσα στην ερημιά της απεραντοσύνης
που η γης φαντάζει μια κουκίδα,
στον Μεγάλο χάρτη του Δημιουργού,
εκεί ο ήχος της σιωπής ασύνορος
δεν έχει ούτε αρχή ούτε και τέλος.
Εκεί στο δημιούργημα της τελειότητας
το φως σμίγει με το σκοτάδι,
οι μικρές κουκίδες ακίνητες
στριφογυρνάνε γύρω από τη μοναξιά τους
την αντέχουνε γιατί τριγύρω βασιλεύει
η δύναμη του Δημιουργού που λέγεται Αγάπη.
Αγάπη στο φως χιλιάδων ήλιων
Αγάπη στην η ανάσα των φεγγαριών
Αγάπη στο λαμπύρισμα των αστεριών
Αγάπη στον ήχο της σιωπής
Αγάπη στην ελάσσονα κλίμακα των τραγουδιών
Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη παντού.
Αγάπη στα μικρά ανθρωπάκια σαν εμάς
στον όμορφο, ανυπόφορο δικό μας κόσμο
κι ας μη τη βλέπουμε παντού, ας μην την ακούμε
γιατί είμαστε τόσο μικροί κι ασήμαντοι

Ανδρέας Κ.

Μιλάς για καλοκαίρια




Μιλάς για καλοκαίρια


Μιλάς για τα χρόνια,
εκείνα που δραπέτευσαν
απαρατήρητα στο χρόνο
αφήνοντας στη μνήμη
μονάχα κατάλευκες εικόνες.

Μιλάς για τα καλοκαίρια,
που σε κάθε κλωνάρι ώρας
κρεμόταν η ανυπαρξία,
τα ανούσια χαμόγελα
και πολλά τσαμπιά ρουτίνας.

Μιλάς για τις μέρες,
που αναίτια έσμιγαν στον ουρανό
με τη μονοτονία του γαλάζιου,
κανένα σύννεφο δε τη χάλαγε,
ούτε η δικιά σου απουσία.

Μιλάς για ζεστούς καιρούς
χωρίς τη ζεστασιά χαδιού,
χωρίς της αγκαλιάς το φώλιασμα,
μονάχα μες στα όνειρα σου
αναζητάς διαδρομές που θα ‘ρθουν.

Ανδρέας Κ.

30 Ιουλ 2009

29 Ιουλ 2009

Μετράω στιγμές

Μια φορά κι έναν καιρό




Μια φορά κι έναν καιρό
όπως λεν' τα παραμύθια
κυνηγούσα τ' όνειρο
για να μάθω την αλήθεια.

Να 'ναι ήλιος, να 'ναι αστέρι;
Ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
μοιάζει με καρδούλα κλειστή;

Μια φορά κι έναν καιρό
κάποιος άγγελος διαβάτης
σ' ακρογιάλι λαμπερό
είχε γράψει τ' όνομά της.

Μα σαν πέρασε τ' αγέρι
ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
να 'ναι σα μια σπίθα σβηστή;

Μια φορά κι έναν καιρό
στην φωτιά και στον αγώνα
την αντίκρισα θαρρώ
σαν μια κόκκινη σταγόνα.

Μα πριν βγει το καλοκαίρι
ποιος την είδε ποιος την ξέρει.
Αχ γιατί, αχ γιατί
να 'χει στη ζωή ξεχαστεί.

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη

28 Ιουλ 2009

Παραλιακά καφέ

Μια υποψία κύματα
χαϊδεύει βαριεστημένα την ακρογιαλιά.
Άπνοια και κάψα έχουν τυλίξει τη πόλη
που μισοέρημη αναπνέει σε αργούς ρυθμούς.
Κυρίαρχος στον ουρανό ο ήλιος
και στα παραλιακά μπαράκια ο κρύος καφές.
Καθισμένος στο ακριανό τραπέζι
απολαμβάνει το φραπέ, απανωτά τσιγάρα
κι απέραντα γαλάζια όνειρα.
Μετρά τους γλάρους που βουτάνε στο νερό
και την απόσταση απ’ τα μάτια του ως στη μοναξιά.
Η σκέψη του ακροβατεί ανάμεσα
σ’ ένα μακρινό χτες κι ένα αβέβαιο σήμερα.
Μια διαδρομή σε τεντωμένες αρτηρίες
που φουσκώνουν μέσα στην απανεμιά
από το χνώτο της μνήμης και το άρωμα του καφέ.

Ανδρέας Κ.

27 Ιουλ 2009

Έλα μαζί μου





Έλα μαζί μου, κάπου να πάμε χέρι με χέρι.
Σ' ένα άσπρο σύννεφο, σ' ένα παράδεισο,
σε κάποιο αστέρι.

Πάνω από σύννεφα, πάνω από θάλασσες
κι από στεριές.
Στους γαλαξίες και στις απέραντες τις ξαστεριές.

Έλα μαζί μου μια νύχτα μόνο, βήμα με βήμα.
Σαν γλάροι ξένοιαστοι να ταξιδεύουμε
πάνω απ' το κύμα.

Εμείς κι η αγάπη μας για άλλο όνειρο,
γι άλλη φωλιά.
Τον έρωτά μας Θεό να κάνουμε και βασιλιά

Στίχοι: Γιάννης Αργύρης
Μουσική: Παντελής Λεούσης
Τραγούδι: Λάκης Παππάς

26 Ιουλ 2009

Ευμετάβλητων καιρών συμπτώματα




Ολική επαναφορά
στη θλίψη φεγγαριού
όταν τ’ αστέρια του
πέφτουνε πικραμένα
σε απέραντες πλαγιές
σκοτεινού ουρανού.
Συμπτώματα παλίρροιας
σε καιρούς ευμετάβλητους
Ανεπάρκεια καρδιακή
οι κτύποι στο διαπασών
ματώνουν τις σιωπές.
Άνεμοι θυελλώδεις
σηκώνουν πανιά
σε αδιέξοδες νύχτες.
Θάλασσες τρικυμιώδεις
θερίζουν τα στάχυα
καμένων πεδιάδων.
Ολικά συμπτώματα
μοναξιάς φεγγαριού.
ΚΑΙ απομείναμε χωρίς αστέρια.

Ανδρέας Κ.

25 Ιουλ 2009

Μοναχικό καλοκαίρι



Όταν έρχονται τα σύννεφα
Μουσική : Μάνος Χατζηδάκις

Μοναχικό καλοκαίρι

Στη Ευαγγελία


Μοναχικό το καλοκαίρι
με τις μέρες να κυλάνε
βουτηγμένες μέσα στη κάψα
χωρίς καμιά ζεστασιά
και το χάδι παγωμένο.

Το χαμόγελο ζωγραφισμένο
με χρώματα θαλασσινά
σαν πίνακας από γκαλερί
που του έκλεψαν την ανάσα
χάνεται μέσα στο μπλε.

Μοναχικό το καλοκαίρι
σαν τη θλίψη του φεγγαριού
που βλέπει τ' αστέρια του
να πέφτουνε σβησμένα
σε απέραντους λειμώνες σιωπής.

Οι νύχτες σκοτεινές
έχουν καρφωμένο στις άκρες τους
ένα φωτεινό ουράνιο τόξο
που στη σκιά του παλεύουν
καταιγίδες και χαμένοι έρωτες

Μοναχικό το καλοκαίρι
σαν παιδικό παιχνιδάκι
χωρίς μπαταρίες
ένα ταψί γεμάτο γλυκά
χωρίς το μπακλαβά της γιαγιάς.

Στη παιδική χαρά
σκούριασε η τσουλήθρα
τα σχοινιά απ' τις κούνιες κομμένα
κι εμείς παίζουμε με τις λέξεις
ενός μοναχικού καλοκαιριού.

Ανδρέας Κ.

23 Ιουλ 2009

Καλοκαιρινή καταιγίδα

Η σιωπή πριν το ξημέρωμα
κι ο θόρυβος των αυτοκινήτων
πνίγονται ξαφνικά
από ουράνιες εκρήξεις
και βιαστικές λάμψεις
που χαρακώνουν το σκοτάδι .

Καιόμενη η νύχτα
αφήνει την υγρασία των ματιών
να μεταλλαχτεί σε δάκρυ,
ένα, δύο, άπειρα, τόσα,
που τα γιοφύρια ανασαίνουν βαριά
κι η θάλασσα δεν χωράει άλλα.

Οι άνεμοι σε μια μυστική συμφωνία
με τις ουράνιες φωτοβολίδες
σμίγουν με τα ποτάμια
αναζητώντας καταφύγιο
μέσα σε μνήμες που δεν ανασαίνουν
και καρδιές που στέρεψε το χαμόγελο.

Σ’ αρέσουν οι καταιγίδες
Καθισμένη στο παραθύρι
μαζεύεις όλη την ένταση τους
και τη κρύβεις μέσα στη ψυχή σου
για να γίνει ανάσα της μνήμης
και το γέλιο της μέρας που ξημερώνει.

Ανδρέας Κ.

22 Ιουλ 2009

Οδυσσέας Ελύτης, Του Αιγαίου



Μουσική : Ηλίας Ανδριόπουλος
Ποίηση : Οδυσσέας Ελύτης
Τραγούδι: Θεοδώρα Μπάκα


Του Αιγαίου

I

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.


II

Παιχνίδια τα νερά
Στα σκιερά περάσματα
Λένε με τα φιλιά τους την αυγή
Που αρχίζει
Ορίζοντας -

Και τ' αγριοπερίστερα ήχο
Δονούνε στη σπηλιά τους
Ξύπνημα γαλανό μες στην πηγή
Της μέρας
Ήλιος -

Δίνει ο μαΐστρος το πανί
Στη θάλασσα
Τα χάδια των μαλλιών
Στην ξεγνοιασιά του ονείρου του
Δροσιά-

Κύμα στο φως
Ξαναγεννάει τα μάτια
Όπου η Ζωή αρμενίζει προς
Τ' αγνάντεμα
Ζωή -


III

Φλοίσβος φιλί στη χαϊδεμένη του άμμο — Έρωτας
Τη γαλανή του ελευθερία ο γλάρος
Δίνει στον ορίζοντα
Κύματα φεύγουν έρχονται
Αφρισμένη απόκριση στ' αυτιά των κοχυλιών

Ποιος πήρε την ολόξανθη και την ηλιοκαμένη;
Ο μπάτης με το διάφανό του φύσημα
Γέρνει πανί του ονείρου
Μακριά
Έρωτας την υπόσχεση του μουρμουρίζει — Φλοίσβος.

Από τη σειρά Προσανατολισμοί

21 Ιουλ 2009

Κόρη του φεγγαριού

Αρχίζοντας από το άλφα και λαχανιασμένος φτάνω
σ’ ένα ωμέγα που τα σκέλια του έσμιξε.

Κάνει το κρύο που του πρέπει ο χειμώνας.

Ταξιδεύω με βαρύ μυαλό.

Ικετεύω να μου παραστέκονται άνεμοι
που πάντα μέσα μου κάτι τους άγιαζε..

Ευτυχώς ρίγος πρωινό!

Και σαν θα ξημερώσει η μέρα
πάνω απ’ τις επάλξεις της
θα φανεί ξανά αγριεμένος ο Δίας.

Στον ναό που φεύγει απαλά
μέσα στην ευτυχία των γαλάζιων νερών!


Να σε βρίσκω θεά, Κόρη του φεγγαριού, εσένα
που μιλάς και φωνή δεν ακούγεται…

Μόνο εντός μου στυφίζει το δάκρυ σου

και γίνεται πουλιών το καλλικέλαδο απωθημένο!

απο το ''ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΩΝ ΥΔΑΤΩΝ''

Στρατής Παρέλης
http://stratisparelis.blogspot.com/

Μιχάλης Χαντζηγιάννης (Άγγιγμα ψυχής)

20 Ιουλ 2009

ΠΕΡΑ ΑΠΌ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

"Ακουμπάς ένα χάδι
Σ’ ό,τι δεν έζησες"
Μεριλ

Ένα ταξίδι
πέρα από τα σύνορα
των ονείρων
Εκεί που η ψυχή αφήνεται
να αιωρείται
ανάμεσα
σε ανεκπλήρωτες
επιθυμίες
δρόμων που
δεν περπατήθηκαν
και στιγμών που σβήστηκαν
από κόκκινη βροχή
Ένα ταξίδι
κι' ένα χάδι
σ' αυτά που δεν έζησες
Τ ' αγγίζεις
τα βουτάς στη καρδιά σου
κι αφήνεσαι στο μεθύσι
των συναισθημάτων

Περπατώντας τους δρόμους της Μόρφου
Οκτώβρης 2008

Το σπίτι που γεννήθηκα


Το πατρικό μου στη Μόρφου Οκτώβρης 2008













Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
Στοιχειό είναι και μα προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
Στα μάτια μου όλο υψώνεται, και μ' όλα του τα νιάτα

Το σπίτι ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα
Κι ανόθευτο κι αχάλαστο και με προσμένει ακόμα
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
Στοιχειό και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
Στοιχείο είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει

Κωστής Παλαμάς

19 Ιουλ 2009



Μουσική : Δημήτρης Λάγιος
Στίχοι : Δημήτρης Λυπέρτης
Τραδούδι: Γιώργος Νταλάρας


ΠΑΛΙΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ

Πήρα το δρόμο μετά από καιρό
περπατώντας στην ίδια άκρη.
Θωπεύοντας αγάλματα
που βάραιναν την ψυχή μου όλα τα χρόνια.
Ξεδιπλώνοντας την πελώρια αιχμή των πρώτων σκιών.
Κοιτάζοντας ξανά τους ίδιους δρόμους
Ακούγοντας τους ίδιους ήχους
που μαρμάρωναν παιδί την καρδιά μου.
Ίδιες εικόνες.
Ίδιοι δρόμοι μ' αλλαγμένα τα προσωπεία.
Ρόλοι άγνωστοι χωρίς το δικό μου ταξίδι.
Απλώνω το χέρι να ψηλαφίσω τα σημάδια στα πρόσωπα.
Παλιός επισκέπτης αμετανόητος
ν' αναιρώ τη φυγή.

Γιάννης Ποδηναράς
Από τη συλλογή "Φαράγγια των Αγγέλων"

18 Ιουλ 2009

Πανσέληνος στην Κερύνεια



Κερύνεια

Θ' ανάψω απόψε ένα κερί
Με μουσική λυπητερή Κερύνεια μου.
Να 'ρθει το φως και να με βρει
Ν' ανοίξει η μνήμη την πληγή Κερύνεια μου.

Θα μπω μ' ένα παλιό βιολί
Μεσ' του σπιτιού μου την αυλή Κερύνεια μου.
Κερύνεια μου.
Να σε χορέψω μια στροφή
Σαν άντρας πού 'χει τρελαθεί Κερύνεια μου.
Κερύνεια μου.

Ύστερα θα 'ρθει μια βροχή
Σαν ζυγαριά στην αντοχή Κερύνεια μου.
Οι νότες τέρμα θ' ανεβούν
Με αίμα οι σταγόνες θα μας βρουν Κερύνεια μου

Θα μπω μ' ένα παλιό βιολί
Μεσ' του σπιτιού μου την αυλή Κερύνεια μου.
Κερύνεια μου.
Να σε χορέψω μια στροφή
Σαν άντρας πού 'χει τρελαθεί Κερύνεια μου.
Κερύνεια μου.

Ποιος μας πληγώνει; Ποιος μας πονά;
Ποιος μαχαιρώνει;
Ποιος μας πληγώνει; Ποιος μας πονά;
Ποιος μας ενώνει;


Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Στίχοι: Πόλυς Κυριακού
Τραγούδι : Γιώργος Νταλάρας

Πανσέληνος στην Κερύνεια

Απλώνει η πανσέληνος τ' ασήμι της στη θάλασσα
Στέλλει μαργαριτάρια στους γυμνούς ώμους
και λάμψη αθάνατη
στα μάτια της μικρής αγαπημένης.

Χιλιάδες οστρακόδερμα
βγαίνουνε θαρρετά στο φως
να βάψουνε το κέλυφός τους ασημί,
να θησαυρίσουν στα κογχύλια τους
τον ήχο της εσπέρας.

Ο αέρας σελαγίζει το τρόπαιο της νύχτας,
κι η νοτισμένη σιωπή σκορπά το μύρο της
στους κοιμισμένους κήπους.
Τούτες οι μνήμες με πληγώνουν.

Κι όμως, ποτέ δεν θέλω να μ' αφήσουν.
Κάπου εκεί,
πίσω απ' το σκλαβωμένο Πενταδάχτυλο
είναι δεμένο, κόμπος αξεδιάλυτος,
το νήμα της ζωής μου.

Νίκος Κρανιδιώτης
"Πορεία στο χρόνο" 1991

17 Ιουλ 2009

Μόρφου 1992




Μόρφου 1992

Φως πολύεδρο.
Άγουροι καρποί του σφρίγους
σ' εκτεθειμένα σώματα
στα χείλη της κλεμμένης γης.
Βλαστοί, σαν πληγές ανάλλαγες της νοτιάς,
σφράγισαν στην υγρασία των ίσκιων
τις πρώτες διαθέσεις...
Άνυδρα τώρα μέρη τρέφουν τους ίσκιους.
Μια μνρωδιά από ένα μανταρίνι
που δεν πρόλαβα να ξεφλουδίσω αρμενίζει
στις θολές γραμμές των νοτισμένων κήπων...
Κτίσαμε καράβια
για να μας είναι πιο εύκολο
το ξερίζωμα.

Γιάννης Ποδηναράς
Απο τη συλλογή "Ενα πράσινο θολό"
Πηγή:http://faragiaagelon.blogspot.com/

16 Ιουλ 2009

Του νησιού μου

ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ (ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΟ)


Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης από τη τανία "Το νησί της Αφροδίτης"



Του νησιού μου (Απόσπασμα)

Το φως του φεγγαριού
κάνει κύκλους πάνω απ' τα δέντρα
ψάχνει ακούραστο κι αδάκρυτο
τους αγνοούμενους σου
ξεδιπλώνοντας τους στοχασμούς του
ένα-ένα
διηθώντας τις αναμνήσεις του
μια-μια
σκορπίζοντας το χλωμό του βάλσαμο
απ' τη μιαν άκρη ως την άλλη σου,
Νησί μου,
να γαληνέψει τις πληγές σου.
Πάνε κι έρχονται
τα βράδια του
απ' τις πορτοκαλιές της Μόρφου
ως τις θάλασσες της Αμμόχωστος
κι ακόμα
ως τα ερημικά μοναστήρια της Καρπασίας
με τα ορφανεμένα καμπαναριά.
Πάνε κι έρχονται,
κι ύστερα πάλι ξανασμίγουν.
Πιάνονται χέρι-χέρι
και στήνουνε χορό
γύρω απ' τον Πενταδάκτυλο
τραγουδώντας ένα τραγούδι από γαλαζόπετρα
που το βάφτισαν Λευτεριά.

Ρούλα Ιωαννίδου-Σταύρου
Απόσπασμα από τη ποιητική σύνθεση "Του νησιού μου"(1984)
Πηγή:http://durabond.ca/gdouridas/stavrou.html

15 Ιουλ 2009

Μέρες του 1974




Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν' αγαπά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά
έτσι λέει κι ο πατέρας μου συχνά

Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;
ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει ν' αγαπώ;

Στίχοι: Νεσιέ Γιασίν
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας


Τριανταπέντε χρόνια μετά από ένα προδοτικό πραξικόπημα και τη Τουρκική εισβολή στη Κύπρο, το δίκιο παραμένει ακόμα λαβωμένο. Δεν ξέρω αν αποδοθεί ποτέ δικαιοσύνη και τα δυό κομμάτια ξαναγίνουν ένα. Ξέρω μονάχα ότι για μένα θα είναι ένα όνειρο ζωής και μια υπόσχεση.


Υπόσχεση Ιούλη 74


Τα τύμπανα πολέμου ήχισαν χαράματα
μαζί με βουητό αεροπλάνων και την οσμή της προδοσίας
Κι ήταν ο ήχος αυτός η πρώτη μαχαιριά
που θα χαράκωνε για πάντα τη ψυχή μας
και κείνον το πρωινό του Ιούλη.
"Φεύγω μάννα, για το τόπο μας, είναι δικός μας δεν θα τον πάρουν."
Το κλάμα της και οι κραυγές σκέπαζαν τα βουητά
τα δάκρυα της γίναν ποτάμι ορμητικό
που ήθελε να πνίξει προδότες και εισβολείς
"Γιέ μου, γιέ μου, που φεύγεις, θα σε ξαναδώ; "
"Ναι μάννα μη με θρηνείς, θα σμίξουμε και πάλι.
εδώ στο σπίτι μας, το γιασεμί με περιμένει να το ποτίσω."
Ύστερα σιωπή, σκοτάδι, πόνος, θάνατος
και μια πατρίδα μοιρασμένη, πίνακας θλίβερός ενός πολέμου.
Τα χρόνια πέρασαν, ο πόνος έμεινε βουβός
Εσύ μάννα έφυγες με τον καημό να ξαναπάς στο σπίτι μας
Κι εγώ κράτησα την αγάπη σου που ήταν πάνω απ' τη ζωή σου
και μια υπόσχεση που δεν τήρησα ακόμα
Το γιασεμί μας στην αυλή να το ποτίσω.

Αφιερωμένο στη μάννα μου και σ΄όλες της μαννάδες του κόσμου που πάνε τα παιδιά τους στο πόλεμο.

14 Ιουλ 2009

Μην κλαις



Μην κλαις και μην λυπάσαι που βραδιάζει
Εμείς που ζήσαμε φτωχοί
Του κόσμου η βροχή δε μάς πειράζει
Εμείς που ζούμε μοναχοί

Τα σπίτια είναι χαμηλά
σαν έρημοι στρατώνες
Τα καλοκαίρια μας μικρά
κι ατέλειωτοι χειμώνες

Μην κλαις και μη φοβάσαι το σκοτάδι
Εμείς που ζήσαμε φτωχοί
Του κόσμου η απονιά δε μάς τρομάζει
Θα έρθει και για μάς μια Κυριακή

Τα σπίτια είναι χαμηλά
σαν έρημοι στρατώνες
Τα καλοκαίρια μας μικρά
κι ατέλειωτοι χειμώνες

Στίχοι : Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική : Ηλίας Ανδριόπουλος
Τραγουδι: Σωτηρία Μπέλλου

Δεν λες κουβέντα



Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα
κι ακούω μόνο
συνθήματα μεταλλικά
των μικροφώνων

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Περνούν οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Στων χιλιομέτρων
την ερημιά και στη σιωπή των χρονομέτρων
ακούγονται τώρα
σειρήνες μεταγωγικά κι ασθενοφόρα

Ξέρω τ' όνομά σου
την εικόνα σου και πάλι από την αρχή
ψάχνω για μια διέξοδο γυρεύοντας
μια αλλιώτικη ζωή

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική : Δήμος Μούτσης
Τραγούδι : Σωτηρία Μπέλλου

Ίσως γι' αυτό και η ποίηση

Μαργαρίτες ταγμένες στη νύχτα των κλειστών βιβλίων
Και υπνοβασίες παιδικές που βγαίνουν να τις μαζέψουν

Μ' ένα ασημένιο μαχαιράκι απειλούνε τις λέξεις
Που αποξήραναν τα πέταλα
Να παραδοθούν τις εξαναγκάζουν
μνήμη, Ιούνιος, φυρονεριά, ενιαυτός
μικρό μου, λιποτάκτες
Κι εκείνες ν' αντιστέκονται. Τι δύναμη, τι πείσμα
Γαντζωμένες από μια φράση θεατρικού στο τέλος της σελίδας:
... άλλοτε ήμουν η φλόγα σου, τώρα έγινα στάχτη...
Ξορκίζουν τη μετοικεσία και απειλούν με πυρκαγιές
Ποιες πυρκαγιές;
Ξέρουν καλά τα όνειρα να υπερασπίζονται τους νεκρούς τους
Τους κρύβουν μες στις φλέβες μας
Τους φυγαδεύουνε στις λέξεις
Σε τέφρα που λαμπυρίζει τους μεταμορφώνουν

Ίσως γι' αυτό και η Ποίηση στα πέρατα όλων των καιρών
Φλεγόμενους εξαπολύει μονομάχους

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

Από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

ΠΗΓΗ:http://greek-translation-wings.blogspot.com/

12 Ιουλ 2009

Μονοτονία




Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

Κ.Π. Καβάφης

11 Ιουλ 2009

Κόκκινη Harley



Απόδραση
μ' ένα όνειρο στη τσέπη.
Σε μια Harley κόκκινη
να γίνω ένα με τον αγέρα.

Σε μια διαδρομή
χωρίς προορισμό κι υποχωρήσεις,
χωρίς το ανελέητο κυνηγητό
των πεπραγμένων.

Στην άσφαλτο
που θα κοχλάζει ερωτηματικά
σα καζάνι της κόλασης,
απάντηση καμιά.

Σε δυό ρόδες
θ' αναζητήσω τη ταχύτητα
που έχει το φως
πριν έρθει το σκοτάδι.

Η ελευθερία της ψυχής
σε μια βελόνα του καντράν
που όλο ανεβαίνει ν' αγγίξει
το τέρμα της ζωής.


Ανδρέας Κ.

10 Ιουλ 2009

Η πιο όμορφη θάλασσα



Μουσική: Μάνος Λοϊζος
Ποίηση: Ναζίμ Χικμέτ
Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος
Τραγούδι: Μάνος Λοϊζος

Η πιο όμορφη θάλασσα




Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Ποίηση: Ναζίμ Χικμέτ
Μετάφραση: Γιώργος Παπαλεονάρδος
Τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη

Όλες οι ώρες θάλασσα

Όλες οι ώρες θάλασσα
και αρμενίζει στ’ ανοιχτά
καράβι ο έρωτάς μου
γοργόνα εγώ να λούζω τα μαλλιά
στο φεγγαρόφωτο πάνω στην πλώρη του
υγρά φιλιά αφρισμένα
και να σαλεύω τους ιστούς στα ξάρτια του
με τις ανάσες μου, τους στεναγμούς, τον πόθο μου
κύματα, πέλαγα, στο λυγερό κορμί μου
και αλμύρα μες στα σωθικά μου αγαπημένη

Όλες οι ώρες θάλασσα
και αρμενίζει στ’ ανοιχτά
καράβι ο έρωτάς μου
στ’ αμπάρι μαζεμένες οι χαρές μου
στήνουν τρελό χορό καθώς προσμένουν
με τη σειρά τους ν’ αντικρύσουνε τον ήλιο
στην άγκυρα πλεγμένα τα όνειρα μου
σφιχτά δεμένα στην καδένα της
να τρίζουνε σφυρηλατώντας τη σκουριά
στην τιμονιέρα η ζωή μου κλυδωνίζεται
ρότα η ψυχή μου, στην κόντραγέφυρα ανεμίζει ένα ξόρκι
σκόρπιες οι σκέψεις μου γλιστράνε στο πανιόλο,
στην κουπαστή, στην πρύμνη του, χορεύουν στο μαΐστρο
τρελός ο αστρολάβος κάθε νύχτα
καθώς τ’ αστέρια χαμηλώνουν ανεξήγητα
κι αγγίζουν με λαχτάρα την παντιέρα
περίγεια, απόγεια παραληρούν, τρεκλίζουν, απορούνε
ξεβράζει ο ουρανός φεγγάρια – ξερονήσια
να ξαποστάσω ασθμαίνοντας λίγο προτού χαράξει

Όλες οι ώρες θάλασσα
και αρμενίζει στ’ ανοιχτά
καράβι ο έρωτάς μου
γοργόνα εγώ να κολυμπώ
λικνίζοντας την ασημένια σάρκα μου με χάρη
στον ίσκιο του που θλίβει το γαλάζιο
στων κοραλλιών τη χρυσαφένια σκόνη που αναδύεται
στις ηλιαχτίδες που ξεφτούν ρουφώντας το νερό
στο άσπρο που αφήνει ο έλικας του
και στο καθρέφτισμα των ίσαλων του στο βυθό

Γαλάτεια Πονηρίδη

8 Ιουλ 2009

Τέλος

Της είπαν να θέσει ένα τέλος.
Το επιβάλλει λεν ο Νόμος και το Δίκαιο.
Και πώς, ρωτάει τότε αυτή,
πώς τελειώνει, κύριοι, ο βουρκωμένος ουρανός,
η γυμνή βροχή,
ή ένα άγγιγμα στο στόμα;
Πώς άραγε τελειώνει το τέλος και ο καιρός;
Και ποιός απ' όλους σας εβίωσε
το τέλος ως το τέλος;

Ένα πουλί χτυπάει με δύναμη το τζάμι.
Κόκκινες μικρές σταγόνες
το περιδέραιο του χιονιού.

Χλόη Κουτσουμπέλη

Από τη συλλογή Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια (2006)

Πηγή:http://greek-translation-wings.blogspot.com/

7 Ιουλ 2009

Γιώργος Σαραντάρης, Οι μενεξέδες

Τα φώτα σαν πουκάμισα
Ντύνουν τα σώματα
Εκείνων των ανθρώπων
Που αγαπήσαμε
Και που αφήσαμε
Ή μας αφήκαν
Χωρίς χαιρετισμό

Ποτέ δεν καρτερούσαμε
Τέτοιο θέαμα
Δεν προέβλεπαν
Τα μάτια μας
Τόσους κρίνους

Ήταν γραφτό να χάσουμε τον ύπνο
Χωρίς διαμαρτυρία
Μέσα στους μενεξέδες να σκορπίσουμε
Και να ξαναβρεθούμε

Από την ενότητα Ο θάνατος θα μάθει να πεθαίνει (1938)


Από τη συγκεντρωτική έκδοση στη δόξα των πουλιών (1997)

5 Ιουλ 2009

Αποχαιρετισμός της άνοιξης

Με αχτίνες φθινοπωρινού δειλινού
που σβήνουν μες στη πίκρα του καλοκαιριού
μαζεύτηκαν στο απάνεμο φρύδι της θάλασσας
όλοι οι παλιοί σύντροφοι απ' τα χρόνια εκείνα
της χαμένης ακαταστασίας των συλλογισμών
και της τελευταίας τάξης των μεγάλων ερώτων.
Όλοι ήταν εκεί αρμονικά στοιχισμένοι,
πίσω από τους δήμιους χωρίς κουκούλες
και μια μπάντα αποδημητικών πουλιών
που αναζητούσαν δρόμο για παγωμένους χειμώνες.
Ποιητές με ποιήματα στα χέρια περίμεναν
να πυροβολήσουν τον ουρανό με στίχους.
Πρόσωπα, βγαλμένα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες,
σαν χορός αρχαίας ελληνικής τραγωδίας,
θρηνούσαν τον ήχο των κυμάτων που έσβηναν με ρυθμό
μέσα στα λευκά μαντήλια του αποχαιρετισμού.
Δίπλα στα λευκά μάρμαρα, πρωτοσέλιδα περιστέρια
κρατούσαν στο ράμφος τους ίδια αποκόμματα.
Τουφεκισμός της άνοιξης, τουφεκισμός, τουφεκισμός.
Μόνο που δεν έγινε ποτέ, τον πρόλαβε η αυτοχειρία.
Η άνοιξη με τους σπόρους των λουλουδιών
κρυμμένους ακόμα στο βρεγμένο χώμα,
ανήμπορη παρακολουθούσε την τελετουργία της.
Σαν ο ήλιος κρύφτηκε στα χρώματα του δειλινού,
οι στίχοι καρφώθηκαν στον ουρανό σα λαμπερά αστέρια,
οι δήμιοι σήκωσαν πανηγυρικά τις μαύρες τους κουκούλες
δίνοντας το σύνθημα της τελευταίας σιωπής
πριν απ' το πέρασμα στην απέναντι σκοτεινή όχθη.

Ανδρέας Κ.

4 Ιουλ 2009

Για ένα Tango





4 του Ιούλη
ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΑΛΑΤΕΙΑ

1 Ιουλ 2009

ΠΟΛΕΜΟΣ: ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ

N.T. CROALLY

Ο πόλεμος είναι ευθύνη των ανδρών, ωστόσο ο πόλεμος σκοτώνει τους άνδρες. Μία από τις άμεσες συνέπειες του πολέμου είναι ότι οι γυναίκες, οι κόρες και κάθε άλλη γυναίκα που εξαρτάται από αυτούς τους άνδρες, θα σκλαβωθούν από τους νικητές. Και αυτή είναι η περίπτωση των Τρωάδων. Η Αθήνα παρόλ’ αυτά, μέσω της δραματικής τέχνης, δίνει τον λόγο σε αυτές τις Τρωαδίτισσες (στους άνδρες ηθοποιούς που τις υποδύονται) που έχασαν [στον πόλεμο] τους δικούς τους άνδρες και τις επιτρέπει να υποστηρίζουν δημόσια τις απόψεις τους. Το πολεμικό κλίμα όπου εκτυλίσσεται η δράση του έργου παραχωρεί στις «γυναίκες» τη δυνατότητα να αναπαραστήσουν όσα θεωρούνται απαγορευμένα και, μέσω της τραγωδίας, να μιλήσουν σε δημόσιο χώρο τόσο ακραία όσο ποτέ άλλοτε δεν τους είχε επιτραπεί. […] Oι Τρωάδες είναι ένα έργο που αφορά τις γυναίκες – και δεν αναφέρομαι απλά στην προφανή αναφορά του τίτλου του έργου: η Εκάβη και οι γυναίκες του Χορού βρίσκονται διαρκώς επί σκηνής• η Κασσάνδρα, η Ανδρομάχη και η Ελένη εμφανίζονται σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, ενώ η παρουσία της Πολυξένης γίνεται έντονα αισθητή. […] Μοναδικό μέλημα της Εκάβης και της Ανδρομάχης είναι η μοίρα των παιδιών τους, των συζύγων τους και των οικο- γενειών τους. ωστόσο, το έργο δεν παρουσιάζει απλά και μόνο την ανησυχία και την αγωνία των γυναικών για το μέλλον τους, αλλά θίγει παράλληλα το ζήτημα της αντιμετώπισης του γυ- ναικείου φύλου ως υποδεέστερου από την ανδρική οπτική, συνδυάζοντας μάλιστα το συγκε- κριμένο θέμα με τις επιπτώσεις που ένας πόλεμος μπορεί να επιφέρει στον θεσμό του γάμου, καθώς και με την αντίθεση ανάμεσα στον χαρακτήρα της Ανδρομάχης και της Ελένης. […] Ες 15 Η αντίθεση αυτή, μεταξύ της Ανδρομάχης (πρότυπο υποδειγματικής συζύγου) και της Ελένης (που παραδοσιακά θεωρείται ανήθικη και επικίνδυνη) τονίζει τη διαφορετική αντιμετώπιση γύρω από το θέμα του γάμου σε σχέση με την αθηναϊκή ιδεολογία. Η Ανδρομάχη περιγράφει τον γάμο της με τον Έκτορα ως έναν γάμο ευπρεπή και σύμφωνο με τις απαιτήσεις της (τότε αθηναϊκής) ιδεολογίας. […] Παρόλ’ αυτά, αυτή η τέλεια ιδεολογικά ένωση χάθηκε εξαιτίας του πολέμου. […] Τώρα πλέον, η Ανδρομάχη βγαίνει έξω δημόσια και παίρνει τον λόγο, χωρίς όμως να υπονομεύεται η ιδεολογική ορθότητα του γάμου της με τον Έκτορα. […] Η Ελένη περιγράφεται έντονα αντίθετη από την Ανδρομάχη. θεωρείται η ίδια υπεύθυνη για τον πόλεμο και τις επιπτώσεις του και στην ουσία κατηγορείται από την Ανδρομάχη για ανηθικότητα. ακόμη περισσότερο, η Ελένη δεν είναι μόνο η υπεύθυνη για τον πόλεμο αλλά, εξαιτίας της προβληματικής καταγωγής της, το παιδί ενός δαίμονα. […] Στους γάμους της φαίνεται να έχει παραβεί τους κανόνες και τις συμβάσεις του γάμου που είναι θεμελιώδεις τόσο στην ελληνική όσο και στην αθηναϊκή κουλτούρα. […] Τα αποτελέσματα του πολέμου, όπως παρουσιάζονται στις Τρωάδες, διαταράσσουν το δίπολο άνδρας-γυναίκα όσον αφορά τη θέση του καθενός μέσα στον γάμο. Καταρχήν, διαταράσσονται οι πρακτικές και οι προδιαγραφές που καθορίζουν τη διαφορετικότητα των γυναικών σε σχέση με τους άνδρες. Οι καθημερινές εργασίες που κρατούν τις γυναίκες μέσα στο σπίτι έχουν ανασταλεί εξαιτίας του πολέμου: δεν ασχολούνται πλέον με το πλέξιμο στον αργαλειό, αντίθετα, εγκαταλείπουν τις θέσεις τους, βγαίνουν έξω από τα σπίτια τους και εκφράζουν τις απόψεις τους δημόσια. επιπλέον, ο πόλεμος διατάραξε τις προσωπικές σχέσεις του άνδρα και της γυναίκας μέσα στον γάμο. Οι τρεις γάμοι της Ελένης, οι σχέσεις της (που ίσως και να θεωρούνται από κάποιους ακόλαστες), καθώς και η παραβίαση των συμβάσεων του γάμου, της υποταγής δηλαδή της γυναίκας στον άνδρα, αποτελούν τρεις περιπτώσεις που συμβάλλουν στην εικόνα της πλήρους διάλυσης της δομής του γάμου. Η Ελένη, κι αν ακόμη θεωρηθεί επικίνδυνη και ακόλαστη σύζυγος, συνεχίζει να προκαλεί στους άνδρες έναν πόθο τόσο δυνατό που τους αναγκάζει να παραβλέπουν τη δική τους ιδεολογία. […] Ο πόλεμος, που αποτελεί αποκλειστική ευθύνη των ανδρών, καταστρέφει επιπλέον το μέλλον των παιδιών, τα οποία γεννιούνται για να διαιωνίσουν την ανδρική κυριαρχία στη δομή του γάμου, τον πολιτικό λόγο και την καθεστηκυία ιδεολογία. […] Παρόλ’ αυτά, το ίδιο πρωταρχικό ερώτημα παραμένει: κατά πόσο ισχύει η υποτιθέμενη ανδρική ανωτερότητα, όταν μάλιστα εξαρτάται από πράξεις και συμπεριφορές που διαπράττει το ανδρικό φύλο ενάντια στις γυναίκες;

N. T. Croally, “Aftermath of War: Women on Stage”, στο: Euripidean Polemic, University of Cambridge, 1994, σσ. 85-97. Μετάφραση: Αιμιλία Καρακόκκινου.

Πηγή: ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ http://www.ntng.gr/
Από το πρόγραμμα της παράστασης Τρωάδες που θα δοθεί αυτές τις μέρες.